عوارض بوکال فت در دراز مدت

وارض بوکال فت

بیستر بخوانیم

نامتقارن بودن سوراخ بینی

نامتقارن بودن سوراخ‌های بینی یک موضوع رایج است که بسیاری از افراد ممکن است به آن توجه کنند. این حالت معمولاً به تفاوت اندازه یا شکل دو طرف بینی اطلاق می‌شود. در بیشتر موارد، این عدم تقارن طبیعی است و مشکلی ایجاد نمی‌کند، اما گاهی اوقات می‌تواند نشان‌دهنده مسائل پزشکی یا زیبایی باشد که نیاز به بررسی دقیق‌تری دارد.

صورت همه ی انسانها به طور مادرزادی نامتقارن است . بسیاری از افراد دوست دارند بدانند که چه چیزی باعث عدم تقارن سوراخ های بینی آنها شده است.باید خاطر نشان کرد که ممکن است این مشکل به صورت مادرزادی و یا بر اثر وارد شدن آسیب به بینی اتفاق بیفتد. عمل جراحی زیبایی بینی ، رینوپلاستی با هدف زیباتر کردن بینی از جمله قرینه کردن نسبی سوراخ های بینی انجام می شود.

علل نامتقارن بودن سوراخ بینی

دلیل عدم تقارن سوراخ های بینی می تواند مربوط به انحراف سپتوم کودال باشد.قسمتی از دیواره ای که بینی را به دو قسمت تقسیم می کند سپتوم بینی نامیده می شود که این قسمت نزدیک به دهانه ی سوراخ بینی است. حال ، سپتوم کودال در حالت نرمال در خط میانی بینی و در پشت کلوملا قرار می گیرد.

حفظ تقارن و خلق سوراخ های متقارن بینی جز یکی از دشوار ترین مراحل در عمل های بینی حتی برای ماهرترین جراحان خواهد بود.اکثر متخصصان جراحی بینی برای تغییر شکل بینی شما، کار های خود را اولویت بندی می کنند.

یکی از بالاترین اولویت ها در جراحی بینی رسیدن به بیشترین تقارن و هارمونی از نمای روبرو در صورت امکان است. روشن است که اگر شما بتوانید عدم تقارن سوراخ های بینی را اصلاح کنید و همزمان از نمای روبرو نیز تقارن را حفظ کنید، به هدف ایده آل خود رسیده اید.

اما در بعضی موارد نمی توان هر دو را با هم انجام داد. و این مشکل قطعا برای بیمارانی است که آناتومی آنها اجازه نمی دهد که سوراخ های بینی آن ها کاملا متقارن شود. اگر جراح بتواند از نمای زیرین سوراخ های بینی را متقارن کند خوب است. اما اولویت این است که بینی از نمای روبرو متقارن شود.

انحراف سپتوم یا تیغه بینی

 تیغه بینی، دیواره‌ای است که سوراخ بینی را به دو بخش مجزا، تقسیم می‌کند. معمولاً تیغه بینی در وسط بینی قرار می‌گیرد. سوراخ‌های بینی ناهموار، اغلب نتیجه انحراف تیغه بینی است، که با انحراف سپتوم بینی (غضروفی که سوراخ‌های بینی را جدا می‌کند)، مشخص می‌شود.

انحراف سپتوم، می‌تواند باعث خونریزی‌های  مکرر و احتقان و همچنین بروز مشکل در تنفس فرد شود. این عارضه، اغلب در بدو تولد وجود دارد؛ اما می‌تواند در نتیجه تصادف یا آسیب نیز باشد.

1. ژنتیک و آناتومی طبیعی:

بسیاری از افراد به‌طور طبیعی بینی نامتقارنی دارند. این تفاوت ممکن است به دلیل ویژگی‌های ژنتیکی یا ساختار استخوان‌ها و غضروف‌های بینی باشد.

2. انحراف تیغه بینی:

یکی از شایع‌ترین علل نامتقارن بودن سوراخ‌های بینی، انحراف تیغه بینی (سپتوم) است. این شرایط زمانی رخ می‌دهد که تیغه بینی به یک سمت متمایل شود و باعث شود یکی از سوراخ‌ها کوچکتر از دیگری شود.

3. آسیب‌ها و ضربه‌ها:

صدمات ناشی از حوادث، ورزش، یا حتی جراحی‌های قبلی بینی می‌توانند باعث تغییر در شکل سوراخ‌های بینی شوند.

4. جراحی زیبایی:

در برخی موارد، جراحی زیبایی بینی ممکن است منجر به نامتقارن بودن سوراخ‌ها شود، به‌ویژه اگر ترمیم نامناسبی انجام شود یا تورم‌های پس از جراحی به درستی برطرف نشوند.

5. عوامل رشد:

در دوران کودکی و نوجوانی، رشد نامتقارن استخوان‌ها و غضروف‌ها می‌تواند باعث ایجاد تفاوت در اندازه و شکل سوراخ‌های بینی شود.

علائم و نشانه های قرینه نبودن سوراخ های بینی

قرینه نبودن سوراخ های بینی می تواند علائم و نشانه های مختلفی داشته باشد که شامل مواردی است که در ادامه معرفی می کنیم:

تفاوت در اندازه و شکل سوراخ های بینی

این مسئله مشهودترین نشانه قرینه نبودن سوراخ های بینی است. یکی از سوراخ های بینی ممکن است کوچکتر، بزرگتر، بیضوی شکل یا گرد تر باشد.

✔ تمایل به انسداد یکی از سوراخ ها

در مواردی که تفاوت در اندازه سوراخ ها قابل توجه باشد، ممکن است یکی از آنها به صورت موقت یا دائمی مسدود شود.

✔ احساس نارضایتی یا درد در ناحیه بینی

در برخی موارد، نامتقارنی بینی ممکن است موجب ایجاد ناراحتی، کج شدن بینی یا درد در ناحیه بینی شود.

✔ مشکلات تنفسی

در مواردی که تفاوت اندازه سوراخ های بینی زیاد باشد، ممکن است تنفس از طریق یکی از سوراخ ها دچار مشکل شود

✔ ایجاد عفونت یا التهاب

در صورتی که قرینه نبودن سوراخ ها همراه با انسداد و اختلال در تنفس باشد، ممکن است منجر به عفونت یا التهاب در ناحیه بینی شود.

در مجموع، علائم قرینه نبودن سوراخ های بینی می تواند متفاوت و متنوع باشد و بستگی به میزان و شدت این نامتقارنی دارد.

تأثیرات روانی:

برخی افراد ممکن است به دلیل ظاهر نامتقارن بینی خود دچار کاهش اعتمادبه‌نفس شوند. این موضوع به‌ویژه در افرادی که به ظاهر خود حساس هستند، اهمیت بیشتری پیدا می‌کند.

نحوه تشخیص قرینه نبودن سوراخ های بینی

برای تشخیص قرینه نبودن سوراخ های بینی، معمولاً از روش های زیر استفاده می‌شود:

1. معاینه بالینی

پزشک با معاینه ظاهری بینی و سوراخ های آن می‌تواند به تفاوت های احتمالی در اندازه، شکل و وضعیت سوراخ‌ها پی ببرد. در برخی موارد، استفاده از آینه و نور مستقیم برای مشاهده دقیق‌تر سوراخ‌ها ضروری است.

2. آندوسکوپی بینی

با استفاده از آندوسکوپ، پزشک می‌تواند به طور دقیق‌تر و واضح‌تری داخل بینی و سوراخ‌ها را بررسی کند. این روش امکان بررسی عمیق‌تر و تشخیص دقیق‌تر نامتقارنی را فراهم می‌کند.

روش‌های درمان و بهبود

1. عدم نیاز به درمان:

در صورتی که نامتقارن بودن سوراخ بینی تأثیری بر عملکرد تنفسی یا زیبایی فرد نداشته باشد، نیازی به درمان نیست.

2. تمرینات تنفسی و ماساژ:

گاهی اوقات، ماساژ یا تمرینات تنفسی می‌تواند در بهبود جزئی تقارن کمک کند، اما تأثیر آن محدود است.

3. جراحی ترمیمی (سپتوپلاستی):

برای اصلاح انحراف تیغه بینی و بازگرداندن تقارن، سپتوپلاستی یا رینوپلاستی می‌تواند یک گزینه مؤثر باشد.

4. فیلرهای تزریقی:

در برخی موارد، استفاده از فیلرهای پوستی برای اصلاح نامتقارن بودن جزئی سوراخ‌ها می‌تواند یک راهکار غیرجراحی باشد.

5. مشاوره با پزشک متخصص:

اگر نامتقارن بودن سوراخ‌های بینی باعث مشکلات تنفسی یا تأثیرات روانی شده است، بهتر است با یک متخصص گوش، حلق و بینی یا جراح پلاستیک مشورت کنید.

تزریق کورتیکواستروئید

تزریق موضعی کورتیکواستروئید به داخل سوراخ بینی باریک تر می تواند باعث کاهش التهاب و بهبود تقارن شود.

چه زمان نامتقارن بودن سوراخ‌های بینی پس از رینوپلاستی نگران کننده است؟

به طور کلی ، جای نگرانی در خصوص نامتقارن بودن سوراخ‌های بینی بعد از عمل وجود ندارد. متقارن نبودن سوراخ‌های بینی پس از رینوپلاستی در طی چند هفته اول دوره بهبودی بسیار رایج و اتفاقی طبیعی و قابل انتظار است ، بنابراین سعی کنید بیشتر بر روی بهبود خود تمرکز کنید تا نتیجه نهایی مطلوب ، حاصل شود. به خاطر داشته باشید که ممکن است تا یک سال ( یا حتی بیشتر ) طول بکشد تا بهبودی کامل صورت گیرد.
همچنین ، مهم است که نسبت به نتایج به دست آمده از عمل بینی ، واقع‌ بین باشید و به یاد داشته باشید که دستیابی به نتیجه‌ای کاملاً متقارن ، غیر ممکن است. با این حال ، اگر پس از فروکش کردن تمام تورم‌ ها ، هنوز سوراخ‌های بینی شما به طور قابل توجهی نامتقارن هستند ، مشاوره با جراح بینی با تجربه توصیه می‌شود ، زیرا ممکن است این نا قرینه بودن ، نشانه‌ای از انحراف سپتوم قدامی باشد

نتیجه‌گیری

نامتقارن بودن سوراخ‌های بینی در بسیاری از موارد یک ویژگی طبیعی و بی‌ضرر است. با این حال، اگر این مشکل عملکرد تنفسی را مختل کند یا بر زیبایی فرد تأثیر بگذارد، روش‌های مختلفی برای درمان آن وجود دارد. شناخت علت این وضعیت و مشورت با متخصصان می‌تواند به بهبود سلامت جسمی و روحی کمک کند.

عدم تقارن سوراخ‌های بینی پس از جراحی بینی یک پدیده شایع است که می‌تواند بر روی ظاهر و کارکرد بینی تأثیر بگذارد. این امر لزوم توجه ویژه جراحان به پیشگیری و مدیریت این مسئله را ضروری می‌سازد.

استفاده از تکنیک‌های جراحی و توجه به تقارن، می‌تواند در کاهش بروز عدم تقارن سوراخ‌های بینی اثرگذار باشد. همچنین پیگیری دقیق وضعیت بینی بیماران پس از عمل و اقدامات اصلاحی در صورت نیاز، می‌تواند به کاهش این پیامد ناخواسته کمک کند.

در مجموع، آگاهی از چالش عدم تقارن سوراخ‌های بینی و راهکارهای مدیریت آن می‌تواند به بهبود نتایج جراحی بینی و رضایت بیماران از این عمل جراحی کمک کند.

بیشتر بخوانیم

ایمپلنت هوشمند و جراحی زیبایی

در دهه اخیر، پیشرفت فناوری در حوزه پزشکی و جراحی زیبایی منجر به ظهور تکنولوژی‌های نوینی شده که زندگی انسان‌ها را تغییر می‌دهند. یکی از این نوآوری‌ها ایمپلنت‌های هوشمند هستند که در آینده‌ای نزدیک می‌توانند جایگزین روش‌های سنتی شوند.

این ایمپلنت‌ها که با استفاده از فناوری‌های پیشرفته طراحی می‌شوند، امکاناتی فراتر از بهبود ظاهر ارائه می‌دهند و حتی می‌توانند نقش مهمی در نظارت بر سلامت افراد ایفا کنند.

ایمپلنت های هوشمند نوعی از دستگاه های پزشکی هستند که از فناوری هوشمند نه تنها برای درمان بیماری های مختلف بلکه برای شناسایی و تشخیص آنها استفاده میکنند.

علاوه بر آرتروپلاستی لگن و آرتروپلاستی زانو، ایمپلنت های ارتوپدی هوشمند برای استفاده در فیوژن ستون فقرات، تثبیت شکستگی، و موارد دیگر نیز شناسایی شده اند. این دستگاه ها به گونه ایی طراحی شده اند که با بدن یکپارچه می شوند و داده های در لحظه را هم به بیمار و هم به پزشک معالج آنها ارائه میدهند.

آرتروز یک بیماری شایع است که میلیون ها نفر را در ایالات متحده تحت تاثیر قرا می دهد. ارتروپلاستی کامل لگن(THA) و آرتروپلاستی کامل زانو(TKA) دو روش بسیار رایج هستند که معمولا از ایمپلنت های ارتوپدی معمولی برای تسکین درد و بهبود عملکرد افراد مبتلا به این بیماری استفاده می کنند.

ایمپلنت های هوشمند برای اندازه گیری فشار،نیرو،تنش،جابجایی،مجاورت و دما از داخل بدن استفاده می شوند. این ایمپلنت ها به پزشک اجازه می دهد تا سلامت و عملکرد ایمپلنت ها را به دقت تحت نظر داشته باشند. آنها را قادر می سازد تا تصمیمات آگاهانه تری در مورد مراقبت و درمان بیماران خود بگیرند.

در سال‌های اخیر استفاده از ایمپلنت‌های هوشمند باعث کاهش عوارض جراحی‌های پزشکی شده است. این ایمپلنت‌ها معمولاً با آنتن‌های کوچک رادیویی که دارند داده‌های دقیقی را از درون بدن بیمار در اختیار جراحان می‌گذارند.

ساختار این ایمپلنت‌ها معمولاً براساس تگ‌های RFID است که در اینترنت اشیا به طور گسترده‌ای استفاده می‌شوند. این تگ‌های (Tag) سبک و کوچک در درون ایمپلنت‌ها جاسازی می‌شوند و اطلاعات دقیقی را از ناحیه جراحی شده برای پزشکان ارسال می‌کنند.

اطلاعات دریافتی از این ایمپلنت‌های هوشمند باعث می‌شود تا جراحان بتوانند بهترین تصمیم‌ها را برای دوران نقاهت بیمار بگیرند. دانشمندان معتقدند با کمک ایمپلنت‌های جاسازی شده در بدن بیماران (یا ایمپلنت‌های تزریقی یا خوراکی) می‌توان خطاهای پزشکی را به شدت کاهش داد.

هزینه این ایمپلنت‌ها نیز با توجه به قیمت پایین تگ‌های RFID چندان زیاد نیست و نسبت به بسیاری از شیوه‌های مدرن تصویربرداری، هزینه کمتری دارند

ایمپلنت هوشمند چیست؟

ایمپلنت‌های هوشمند ابزارهایی هستند که علاوه بر وظایف معمول، به فناوری‌هایی مانند سنسورها، میکروچیپ‌ها و سیستم‌های هوش مصنوعی مجهز شده‌اند. این فناوری‌ها امکان برقراری ارتباط با سایر دستگاه‌ها یا حتی بدن فرد را فراهم می‌کنند.
در جراحی زیبایی، این ایمپلنت‌ها می‌توانند علاوه بر تغییر ظاهر، عملکردهای هوشمند دیگری نیز داشته باشند.

انواع ایمپلنت‌های هوشمند

در حال حاضر انواع ایمپلنت‌های هوشمند توسط محققان و متخصصان علم جراحی طراحی شده و به کار گرفته می‌شوند. ایمپلنت‌های دندان از جمله مهمترین تجهیزات کاشتنی پزشکی در سالیان اخیر بوده‌اند اما در بسیاری از موارد این ایمپلنت‌ها دچار عفونت در لثه می‌شوند.

این عفونت‌ها مشکلات عدیده‌ای را در بیماران به وجود می‌آورند. ایمپلنت هوشمند دندان می‌تواند عفونت لثه را تشخیص دهد و هشدارهای لازم را به جراح دندانپزشک بدهد.

ایمپلنت‌های هوشمند دارو رسان نیز امروزه در جراحی‌های بزرگ و پیشرفته توسط پزشکان به کار گرفته می‌شوند. این ایمپلنت‌ها با آنالیز خون بیمار، نیاز بیمار را به دارو تشخیص می‌دهند و داروی مورد نظر را به عضو هدف می‌رسانند. در چنین ایمپلنت‌هایی، دارو در مخزنی در زیر ایمپلنت قرار دارد.

اخیراً محققان ایرانی نیز توانسته‌اند ایمپلنت‌های پزشکی ضد باکتری با کمک تکنولوژی نانو بسازند. دانشمندان ایرانی با استفاده از آلیاژ تیتانیوم موفق به ساخت ایمپلنت‌های ضدباکتریایی و هوشمند برای بافت‌های استخوانی آسیب دیده شده‌اند. این ایمپلنت‌ها با استفاده از الگوریتم‌های هوش مصنوعی ساختار خود را متناسب با بدن بیمار تغییر می‌دهنمپلنت‌های هوشمند و جراحی زیبایی

کاربردهای ایمپلنت‌های هوشمند در جراحی زیبایی

1. نظارت بر وضعیت بدن

ایمپلنت‌های هوشمند می‌توانند تغییرات فیزیکی بدن را به صورت مداوم نظارت کنند. به عنوان مثال:

سنسورهای تعبیه شده در ایمپلنت می‌توانند فشار یا دما را اندازه‌گیری کرده و در صورت بروز مشکل، هشداری به فرد ارسال کنند.

این ویژگی می‌تواند خطرات مربوط به التهاب یا عفونت را کاهش دهد.

2. تنظیم خودکار اندازه یا شکل ایمپلنت

یکی از بزرگ‌ترین چالش‌ها در جراحی زیبایی، انتخاب اندازه و شکل مناسب ایمپلنت است. ایمپلنت‌های هوشمند قابلیت تنظیم خودکار دارند و می‌توانند پس از جراحی، متناسب با تغییرات بدن، شکل یا اندازه خود را تغییر دهند.

3. پشتیبانی از درمان‌های پزشکی

این ایمپلنت‌ها می‌توانند برای اهداف درمانی نیز استفاده شوند، مانند:

آزادسازی تدریجی داروها برای کاهش درد یا جلوگیری از عفونت.

استفاده از فناوری‌های بیوالکتریکی برای تسریع فرایند بهبود زخم‌ها.

ایمپلنت الکترونیک دیسک 

(E Disc (Theken Disc LLC

ایمپلنت الکترونیک دیسک، یک ابزار جایگزینی دیسک کل دندان تیتانیوم است و با توانایی سنجش توان نیروی الکترونیکی ساخته شده است و به توانایی سنجش اینکه «بیماران هر چیزی غیر طبیعی را انجام بدهند یا خیر»، به طور قابل توجهی کمک می‌کنند. ایمپلنت دندان، که در حال نزدیک شدن به آزمایشات بالینی است، بر روی یک باتری قابل شارژ اجرا می‌شود. بارگیری توسط ستون فقرات، الکترونیک بی‌سیم داخلی آن را انتخاب می‌کند. سپس داده‌ها ضبط شده، ذخیره و تجزیه و تحلیل می‌شوند.

کنترل عصب‌های مغز با ایمپلنت هوشمند

دانشمندان واحد بیوشیمی دانشگاه آریزونا موفق به طراحی یک ایمپلنت هوشمند مبتنی بر اینترنت اشیا شده‌اند. آن‌ها توانسته‌اند با استفاده از تکنیک Optogenetics و با کمک جریان نور، بخش‌هایی از عصب‌های مغز را تحریک کنند. این شیوه برای بازگرداندن حرکت به اندام‌هایی که براثر سکته، فلج شده‌اند مؤثر است.

دانشمندان امیدوارند بتوانند از این ایمپلنت هوشمند برای کاهش درد در بیماری‌های مزمن و همچنین درمان برخی از ضایعات مغزی، نخاعی بهره ببرند. تیم تحقیقاتی در تلاش است تا با استفاده از این تکنیک، راه ارتباط برقرار کردن با مغز را پیدا کند. اگر بتوان محرک‌های مناسب را به نورون‌های مغزی ارسال کرد به طور قطع واکنش‌های مناسبی هم دریافت خواهد شد.

در شیوه Optogenetics دانشمندان یک پروتئین مخصوص به نام Opsins را در درون یک ایمپلنت هوشمند جاسازی می‌کنند. این پروتئین با فرامینی که از بیرون دریافت می‌کند جریان نور را به صورت هدفمند به سمت نورون‌های مغزی ارسال می‌کند.

تا پیش از ابداع این شیوه، دانشمندان با استفاده از فیبرهای نوری و باطری‌های یکبار مصرف امکان کنترل نورون‌های مغزی را داشتند. شیوه قبلی بسیار پرهزینه و با ریسک بالا بود.

معمولاً در شیوه فیبر نوری دستگاه در خارج از جمجمه سر قرار می‌گرفت. بنابراین امکان کنترل دقیق فرکانس یا شدت نور وجود نداشت به همین دلیل پزشکان تنها می‌توانستند در هر لحظه تنها بخش کوچکی از عصب‌ها را تحریک کنند.

مزایای ایمپلنت‌های هوشمند

1. کاهش عوارض جراحی

به دلیل امکان نظارت دائمی، مشکلاتی مانند عفونت یا پارگی ایمپلنت‌ها سریع‌تر شناسایی و مدیریت می‌شوند.

2. طول عمر بیشتر

ایمپلنت‌های هوشمند نسبت به نمونه‌های سنتی دوام بیشتری دارند و به ندرت نیاز به تعویض پیدا می‌کنند.

3. ارتباط با سیستم‌های دیجیتال

ایمپلنت‌های هوشمند می‌توانند به تلفن‌های هوشمند یا دستگاه‌های دیگر متصل شوند و اطلاعات سلامتی فرد را در اختیار پزشک قرار دهند.

چالش‌ها و محدودیت‌ها

هرچند ایمپلنت‌های هوشمند مزایای فراوانی دارند، اما با چالش‌هایی نیز روبه‌رو هستند:

هزینه بالا: استفاده از فناوری‌های پیشرفته باعث افزایش هزینه این ایمپلنت‌ها می‌شود.

نگرانی‌های امنیتی: به دلیل اتصال به سیستم‌های دیجیتال، احتمال هک شدن اطلاعات وجود دارد.

پیچیدگی در نصب و نگهداری: نیاز به تخصص بالا برای جراحی و نظارت مداوم.

آینده ایمپلنت‌های هوشمند

با پیشرفت‌های مداوم در حوزه نانوفناوری و هوش مصنوعی، انتظار می‌رود ایمپلنت‌های هوشمند در آینده:

به طور کامل با بدن فرد سازگار شوند و به‌صورت خودکار مشکلات را برطرف کنند.

اطلاعات بیشتری از سلامت بدن ارائه دهند و در تشخیص بیماری‌های زودهنگام کمک کنند.

حتی در بازسازی اعضای از دست‌رفته بدن به کار روند، مانند چاپ سه‌بعدی بافت‌ها یا استخوان‌ها.

نتیجه‌گیری

ایمپلنت‌های هوشمند انقلابی در حوزه جراحی زیبایی و پزشکی به وجود خواهند آورد. این فناوری‌ها نه تنها ظاهر افراد را بهبود می‌بخشند، بلکه کیفیت زندگی و سلامت آن‌ها را نیز ارتقا می‌دهند. هرچند چالش‌هایی در راه توسعه و استفاده از این ایمپلنت‌ها وجود دارد، اما پتانسیل بالای آن‌ها می‌تواند تحولی شگرف در صنعت پزشکی ایجاد کند.

برای مطالعه بیشتر درباره این موضوع، می‌توانید به منابع علمی یا مقالات تخصصی در حوزه فناوری و جراحی زیبایی مراجعه کنید.

.

بیشتر بخوانیم

سرطان فک پیشگیری و‌ درمان

سرطان فک یکی از انواع نادر سرطان‌هاست که می‌تواند تأثیرات جدی بر سلامت فرد و کیفیت زندگی او داشته باشد.

این نوع سرطان می‌تواند به بافت‌های نرم دهان، استخوان فک و غضروف‌ها آسیب برساند و به دلیل موقعیت آن در ناحیه صورت، ممکن است بر روی عملکردهای اساسی مانند غذا خوردن، صحبت کردن و حتی تنفس تأثیر بگذارد.

تشخیص زودهنگام و درمان مناسب می‌تواند شانس بهبودی را افزایش دهد و عوارض جانبی ناشی از این بیماری را کاهش دهد. با توجه به تنوع انواع سرطان فک، آگاهی از نشانه‌ها، علل و گزینه‌های درمانی اهمیت زیادی دارد.

در این راستا، شناسایی انواع مختلف سرطان فک و ویژگی‌های آن‌ها می‌تواند به بیماران و خانواده‌های آن‌ها در درک بهتر این بیماری و اتخاذ تصمیم‌های آگاهانه کمک کند.

علل و عوامل خطر

عوامل متعددی می‌توانند خطر ابتلا به سرطان فک را افزایش دهند:

1. مصرف دخانیات و الکل: این دو عامل از مهم‌ترین علل سرطان‌های دهانی از جمله سرطان فک هستند.

 کشیدن سیگار، یکی از علل اصلی سرطان فک و دهان است. تنباکو حاوی مواد شیمیایی مضری است که می‌تواند به سلول‌های دهان و گلو آسیب برساند و در طول زمان منجر به سرطان شود. حتی تنباکوی بدون دود، مانند جویدن تنباکو، خطر را به میزان قابل توجهی افزایش می‌دهد.

نوشیدن مقادیر زیاد الکل در مدت طولانی می‌تواند سلول‌های دهان و ناحیه فک را تحریک کرده و به آنها آسیب برساند. الکل همچنین سیستم ایمنی بدن را تضعیف می کند و مبارزه با رشد سلول‌های غیر طبیعی را برای بدن سخت‌تر می کند. این خطر زمانی که با مصرف سیگار ترکیب می‌شود بیشتر است.

2. عفونت HPV: برخی انواع ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) با افزایش خطر سرطان‌های دهانی مرتبط‌اند.

برخی از گونه‌های HPV، یک ویروس مقاربتی، با انواع مختلفی از سرطان‌ها از جمله سرطان‌های دهان و گلو مرتبط هستند. عفونت HPV می‌تواند منجر به تغییرات غیرطبیعی سلولی در حفره دهان شود و خطر ابتلا به سرطان در فک را افزایش دهد.

3. سابقه خانوادگی سرطان: افرادی که سابقه سرطان در خانواده خود دارند، ممکن است در معرض خطر بیشتری باشند.

برخی از افراد ممکن است استعداد ژنتیکی برای ابتلا به سرطان‌ها، از جمله سرطان فک، داشته باشند. جهش‌های ژنتیکی ارثی یا سابقه خانوادگی سرطان می‌تواند خطر را افزایش دهد، اگرچه سرطان فک معمولاً با عوامل ارثی مرتبط نیست.

4. بهداشت ضعیف دهان و دندان: عفونت‌های مکرر و عدم رعایت بهداشت دهان می‌تواند خطر را افزایش دهد.

نادیده گرفتن بهداشت دهان و دندان می‌تواند به افزایش خطر ابتلا به سرطان فک کمک کند. عفونت‌های مزمن، مشکلات دندانی درمان نشده و بیماری لثه می‌توانند محیطی مناسب برای رشد سرطان ایجاد کنند. معاینات منظم دندانپزشکی و رعایت بهداشت دهان و دندان از اقدامات پیشگیرانه ضروری است.

5.قرار گرفتن در معرض تابش: قرار گرفتن قبلی در معرض اشعه، به ویژه در ناحیه سروگردن، می‌تواند خطر ابتلا به سرطان فک را افزایش دهد. این می‌تواند ناشی از درمان‌های سرطان گذشته یا قرار گرفتن در معرض سطوح بالای تشعشع در محیط‌های کاری خاص باشد.

6.عوامل محیطی: کار در محیط‌هایی که افراد در معرض مواد شیمیایی مضر مانند آزبست یا برخی فلزات سنگین قرار دارند، می‌تواند خطر ابتلا به سرطان در فک و سایر قسمت‌های بدن را افزایش دهد.

7.رژیم غذایی: رژیم غذایی کم میوه و سبزیجات که فاقد آنتی‌اکسیدان‌ها و ویتامین‌های ضروری است، می‌تواند خطر ابتلا به انواع سرطان‌ها، از جمله سرطان فک، را افزایش دهد. این مواد مغذی به محافظت از سلول‌ها در برابر آسیب کمک می‌کنند و از کارایی سیستم ایمنی در مقابله با بیماری‌ها حمایت می‌کنند.

8.سن و جنسیت: سرطان فک بیشتر در افراد مسن‌تر، به‌ویژه در سنین بالای ۵۰ سال، شایع است. همچنین، مردان به نسبت زنان بیشتر به این نوع سرطان مبتلا می‌شوند، که احتمالاً به دلیل مصرف بالای دخانیات و الکل در میان مردان است.

علائم سرطان فک

علائم این بیماری در مراحل اولیه ممکن است خفیف باشد، اما توجه به تغییرات زیر ضروری است:

شناخت علائم اولیه سرطان فک برای تشخیص زودهنگام و مداخله پزشکی به موقع بسیار مهم است. در اینجا شاخص‌های کلیدی سرطان فک آورده شده است:

درد مداوم در فک یا دهان

تورم یا توده در ناحیه فک

دشواری در جویدن یا صحبت کردن

بی‌حسی در لب‌ها یا فک

لق شدن دندان‌ها بدون دلیل مشخص

زخم‌هایی که بهبود نمی‌یابند

1. تورم فک: سرطان فک می‌تواند باعث تورم قابل توجه در فک یا ناحیه صورت شود. تورم ممکن است پایدار باشد و به‌مرورزمان بدتر شود. این می‌تواند منجر به ناراحتی، حساسیت و دشواری در انجام فعالیت‌های روزمره مانند جویدن و صحبت کردن شود.

2. درد فک: یکی از علائم شایع سرطان فک، درد فک مداوم و غیر قابل توضیح است. این درد ممکن است به عنوان یک ناراحتی خفیف شروع شود، اما می‌تواند با رشد سرطان تشدید شود. ممکن است مداوم باشد یا هنگام استفاده از فک، مانند هنگام غذا خوردن یا صحبت کردن، رخ دهد.

3. توده فک: توده یا توده روی فک، چه در سطح یا عمق استخوان، می‌تواند نشانه سرطان باشد. گاهی اوقات، این توده‌ها با شرایط خوش‌خیم مانند کیست اشتباه گرفته می‌شوند، اما برای رد بدخیمی نیاز به ارزیابی پزشکی دارند. یک توده ممکن است با گذشت زمان رشد کند و قابل توجه تر یا دردناک‌تر شود.

4. لق شدن دندان‌ها: یکی از علائم هشداردهنده سرطان فک، لق شدن ناگهانی دندان‌ها بدون هیچ دلیل مشخص دندانی مانند بیماری لثه یا ضربه است. این به این دلیل رخ می‌دهد که سرطان می‌تواند بر ساختار استخوانی که از دندان‌ها حمایت می کند تأثیر بگذارد و باعث ناپایداری آنها شود.

5.مشکل در حرکت فک: با پیشرفت سرطان فک، می‌تواند بر تحرک فک تأثیر بگذارد. ممکن است دچار سفتی یا مشکل در باز یا بستن دهان شوید. این ممکن است خوردن، صحبت کردن یا حتی نفس کشیدن را چالش‌برانگیزتر کند.

6. تغییرات در سلامت دهان و دندان: سرطان فک می‌تواند تأثیرات قابل توجهی بر روی ظاهر و سلامت دهان داشته باشد. این تغییرات ممکن است شامل زخم‌هایی باشند که بهبود نمی‌یابند، خونریزی غیرمعمول، یا تغییر در رنگ و بافت لثه‌ها باشند. با پیشرفت سرطان، سلامت دهان به طور کلی تحت تأثیر قرار می‌گیرد.

7. تغییرات صدا: برخی از افراد مبتلا به سرطان فک ممکن است متوجه تغییراتی در صدای خود شوند، مانند گرفتگی صدا یا صدای خش دار. این امر به ویژه اگر سرطان به نواحی مجاور مانند گلو گسترش یابد، که می‌تواند تارهای صوتی را تحت تأثیر قرار دهد، صدق می کند

. علائم سرطان فک در گوش: سرطان فک که پیشرفت کرده است ممکن است علائمی مانند درد، ناراحتی یا حتی مشکلات شنوایی در گوش ایجاد کند. این علائم می تواند با گسترش سرطان به ساختارهای مجاور مرتبط باشد.

9. مشکل در بلع (دیسفاژی): دیسفاژی یا مشکل در بلع می‌تواند از علائم سرطان فک باشد. همان‌طور که سرطان رشد می کند، ممکن است گلو را مسدود کند و بلع غذای جامد و مایعات را سخت کند. این همچنین می‌تواند منجر به درد در هنگام بلع شود.

10. کاهش وزن بدون دلیل: بسیاری از بیماران سرطانی کاهش وزن قابل توجه و غیر قابل توضیحی را تجربه می‌کنند. این ممکن است به دلیل مشکل در خوردن یا از دست دادن اشتها باشد. همچنین می‌تواند نتیجه مصرف انرژی بیشتر بدن برای مبارزه با سرطان باشد که منجر به کاهش وزن می‌شود.

11. خستگی: خستگی مداوم که به نظر می‌رسد با استراحت بهبود نمی‌یابد یکی دیگر از علائم رایج سرطان است. سیستم ایمنی بدن ممکن است در تلاش برای مبارزه با بیماری بیش از حد کار کند و باعث شود که شما دائماً احساس خستگی و کمبود انرژی کنید.

مهم است که به یاد داشته باشید که این علائم همچنین می تواند ناشی از سایر شرایط پزشکی باشد. با این حال، اگر هر یک از این علائم را تجربه کردید، به خصوص اگر برای مدت طولانی ادامه داشته باشند، با گذشت زمان بدتر شوند یا با علائم نگران کننده دیگری همراه باشند، ضروری است که به سرعت به پزشک مراجعه کنید. تشخیص زودهنگام و درمان به طور قابل توجهی شانس مدیریت موفق سرطان فک را افزایش دهید.

روش‌های تشخیص

تشخیص سرطان فک معمولاً با معاینه بالینی و آزمایش‌های تصویربرداری مانند سی‌تی‌اسکن، ام‌آرآی یا بیوپسی انجام می‌شود. تشخیص زودهنگام می‌تواند به افزایش شانس درمان موفق کمک کند.

روش‌های درمان

1. جراحی: برداشتن تومور اصلی و در برخی موارد بازسازی استخوان فک.

2. پرتودرمانی: استفاده از اشعه برای تخریب سلول‌های سرطانی.

3. شیمی‌درمانی: مصرف داروهای ضدسرطان برای از بین بردن سلول‌های سرطانی.

4. ایمونوتراپی: تقویت سیستم ایمنی بدن برای مقابله با سرطان، که در برخی موارد پیشرفته استفاده می‌شد

تشخیص سرطان فک

تشخیص زودهنگام سرطان فک می‌تواند به طور قابل توجهی نتایج درمان را بهبود بخشد. اگر هر یک از علائم بالا وجود داشته باشد، یک متخصص مراقبت‌های بهداشتی تست‌های تشخیصی مختلفی را برای تأیید تشخیص و تعیین شدت سرطان انجام می‌دهد.

متخصص جراح فک و دهان

همه دندانپزشک‌ها برای کسب مدرک دکتری‌شان (چه مدرک جراحی دندانپزشکی و چه مدرک دندانپزشکی) هفت تا هشت سال در دانشگاه درس می‌خوانند. این دو مدرک دندانپزشکی به دندانپزشک‌ها اجازه می‌دهد فرایندهای معمولی دندان (تمام بیماری‌های دندان که برای رفعشان اول از همه به فکر دندانپزشک می‌افتید) را انجام دهند. از طرفی، جراح فک و دهان بعد از کسب دو مدرک بالا، چهار تا شش سال دیگر درس می خواهند و در زمینه جراحی فک تخصص می گیرد.

تفاوت بین دندانپزشک با متخصص جراح فک و دهان

بیشتر اوقات بیماران فکر می‌کنند متخصص جراح فک با دندانپزشک فرقی ندارد. تفاوت این دو پزشک به آموزش‌هایی که دیده‌اند برمی گردد و از آنجایی که تخصص‌های متفاوتی دارند، خدمات متفاوتی هم به شما ارائه می دهند.

دندانپزشک‌های معمولی، علم دندانپزشکی را همراه با آموزش‌های عملی یاد گرفته‌اند و بعضی از آن‌ها می توانند برخی جراحی‌های جزئی دهان را انجام دهند. با این حال، محدوده کاری آن‌ها شامل مراقبت‌های دندانی از جمله معاینه دهان، جرم‌گیری، پر کردن دندان، نصب تاج، نصب سیلانت (شیارپوشی دندان)، عصب‌کشی و درمان بیماری‌های رایج لثه می‌شود.

دندانپزشک معمولا قبل از شروع فرایندهای دندانی، دهانتان را معاینه می‌کند و میزان اورژانسی بودن آن‌ها را بررسی می‌کند. به این ترتیب، تصمیم می گیرد که آیا خودش می‌تواند مشکلتان را برطرف کند یا باید شما را به جراح فک و دهان ارجاع دهد.

نیازهای دندان غیر اورژانسی مانند جراحی لثه یا کشیدن دندان (که به جراحی احتیاج داشته باشد) هم جزو این دسته فرایندها هستند و دندانپزشک ممکن است از پس آن ها بر نیاید.

وقتی دندانتان در وضعیت اورژانسی باشد یا نیاز به کشیدن دندان (با عمل جراحی)، تغییر ساختار استخوان فک و بافت لثه پیدا کنید، باید نزد جراح دهان و دندان بروید.

متخصص جراح فک و دهان پس از آموزش باید توانایی اصلاح و بهبود طیف وسیعی از بیماری‌ها و صدمات وارده بر موارد زیر را داشته باشند.

این موارد عبارتند از:

1. بهبود بیماری‌های مربوط به سر
2. صورت
3. فک
4. گردن
5. دهان
6. چانه
7. گونه
8. طاق جمجمه

چه زمانی باید به متخصص جراح فک مراجعه کرد:

1. قرار دادن ایمپلنت‌های دندانی
2. جراحی بینی
3. زیبایی‌های صورت
4. درمان ضربه به صورت
5. ارزیابی شرایط پاتولوژیک
6. کاهش درد صورت
7. جراحی بازسازی فک
8. انجام جراحی فک اصلاحی (ارتوگناتیک)
9. ارائه درمان جراحی برای آپنه انسدادی خواب

بیشتر بخوانید: تمام خدماتی قابل ارایه توسط یک متخصص جراحی فک و دهان

چه موارد در رشته جراحی فک، دهان و صورت آموزش داده می‌شود؟

1. جراحی‌های داخل دهانی کوچک (مینوز)
2. جراحی آسیب‌های ترافیکی (تروما)
3. جراحی فک، صورت و جمجمه و گردن (ترمیمی و زیبایی)
4. جراحی عفونت‌های فک و صورت
5. جراحی تومورها و کیست‌های خوش خیم و بدخیم فک و صورت و گردن
6. کشیدن دندان و خارج کردن دندان‌هایی که در موقعیت دشوار قرار گرفته‌اند
7. جراحی‌هایی که در ناحیه دهان، فک، صورت، جمجمه و گردن باید صورت بگیرد
8. جراحی نواقص مادر زادی و اکتسابی مانند شکاف کام (لب شکری) و لب دو طرفه و یک طرفه

تخصص‌های دندان پزشکی

• جراح و دندانپزشک عمومی

دندانپزشک عمومی که دندانپزشک خانواده نیز نام دارد، به طور مرتب از بهداشت دهانی شما مراقبت می‌کند. این افراد بیشترین درصد جمعیت دندانپزشکان را تشکیل می‌دهند و اکثر کار آن‌ها در ارتباط با مسائل پیشگیرانه و مهم بهداشت دندان است. این مسائل عبارتند از: جرم‌گیری مرتب دندان‌ها، عکس برداری اشعه ایکس دندانپزشکی و آموزش بهداشت دهانی مناسب در خانه به بیماران.

دیگر وظیفه دندانپزشک عمومی بازسازی دندان‌هاست، مثلاً پر کردن دندان در صورت وجود پوسیدگی، بازسازی ترک یا شکستگی دندان و سفید کردن دندان. همچنین درمان مشکلات ناشی از بیماری لثه و مشکلات مربوط به ریشه در زیر خط لثه را نیز بر عهده دارد. دیگر وظیفه دندانپزشک عمومی راهنمایی بیمار برای سیم‌کشی دندان، نصب دندان مصنوعی، محافظ دهان و دیگر درمان‌ها است.

از آن‌جا که شما احتمالاً بیش از هر پزشک دیگری، به دندانپزشک عمومی‌تان مراجعه می‌کنید، وی سلامت دهان، گردن و سر را نیز زیر نظر می‌گیرد ا از وجود مشکل احتمالی باخبر شود.

با اینکه دندانپزشک‌ عمومی توانایی درمان اکثر موارد را دارد و حتی ممکن است تجربه زیادی برای ارائه برخی خدمات تخصصی داشته باشد، اما معمولاً بیمار را به یک متخصص خاص مثل موارد پایین ارجاع می‌دهد.

• ارتودنتیست

احتمالاً کار ارتودنتیست را تنها سیم‌کشی دندان می‌دانید، اما وظایف آن‌ها فراتر از این است. به طور کلی وظایف ارتودنتیست اصلاح ناهنجاری و ناهم‌ترازی دندان‌ها، استخوان‌های چانه و دیگر ساختارهای حمایت‌کننده صورت است؛ که این کار هم به منظور زیبایی و هم تصحیح عملکرد انجام می‌شود.

به این شکل که با طراحی ابزارهای دهانی مانند سیم‌کشی، قاشقک دندانی شفاف، محافظ دهان، پوشش سر، نگه‌دارنده و ماسک صورت، عوارض پیشرونده را اصلاح کرده و قدرت جویدن بیمار را تقویت می‌کنند. تمام این ابزارها به مرور زمان ساختارهای استخوانی بدشکل و دندان‌های فاصله‌دار را اصلاح می‌کنند.

• جراح اورال و ماگزیلوفاسیال

جراحان اورال و ماگزیلوفاسیال روی بافت‌های سخت و نرم اطراف دهان تمرکز می‌کنند. این بافت‌ها عبارتند از لثه، گونه، لب‌ها، کام سخت، کام نرم، زبان و بافت‌های فاسیال. این جراح‌ها پس از یادگیری اصول دندانپزشکی، در بیمارستان آموزش می‌بینند، در نتیجه در مقایسه با دیگر دندانپزشک‌های حرفه‌ای جراحی‌های تهاجمی‌تری انجام می‌دهند؛

از جمله کشیدن دندان در موارد پیچیده و اصلاح یا هموارسازی چانه با جراحی به منظور ایجاد فونداسیون برای دندان مصنوعی. همچنین جراحی‌های بازسازی، جراحی‌های شکاف کام یا شکاف لب، و بعضاً بیوپسی، برداشتن بافت سرطانی، درمان عفونت‌های صورت و یا حتی توقف تنفس حین خواب را بر عهده دارند.

به طور کلی جراح‌های دهان زمینه را برای کارهای بعدی روی دندان فراهم می‌کنند؛ به این معنی که کارهای لازم را قبل از نصب ابزار دهانی، دندان مصنوعی و یا عمل‌های زیبایی انجام می‌دهند.

• پریودنتیست (متخصص جراحی لثه)

تمرکز پریودنتیست‌ها روی لثه است و وظیفه آن‌ها پیشگیری، تشخیص و درمان مشکلات مختلف لثه می‌باشد. این موارد عبارتند از درمان تورم و درد بیش از حد لثه، تشخیص و درمان بیماری لثه (یا بیماری پریودنتال)، کاشت دندان و پیوند زیبایی پوست روی لثه.

به طور کلی هر گاه نیاز باشد عمل گسترده‌ای روی لثه انجام شود، پریودنتیست وارد عمل می‌شود. درمان بیماری لثه بخش بزرگی از کار پریودنتیست است، در نتیجه پریودنتیست‌ها اغلب به دندانپزشک‌های عمومی توصیه می‌کنند که برنامه‌های پیشگیری و درمانی ارائه دهند که مناسب سبک زندگی بیماران باشد.

• پروستودنتیست (متخصص پروتزهای دندانی)

همانطور که از نامش پیداست، وظیفه پروستودنتیست فراهم کردن پروتز برای جایگزینی دندان‌های آسیب‌دیده، پوسیده و یا کنده‌شده است. پروتز دهانی ابزار دندان مصنوعی هستند و شامل تاج، پل، دنتور، ایمپلنت و روکش دندان می‌باشند. این جایگزین‌های دندانی هم به منظور زیبایی و هم عملکردی هستند و می‌توانند تا حد زیادی توانایی جویدن، گاز گرفتن و حرف زدن موثر و امن را تقویت کنند.

احتمالاً اصطلاح «زیباسازی لبخند» که شامل بازسازی اساسی ظاهر لبخند است، به گوشتان خورده است. پروستودنتیست‌ها اغلب این کار را هم برای زیبایی و هم در موارد بازسازی تروماتیک انجام می‌دهند. پروستودنتیست‌ها با آزمایشگاه‌های دندانپزشکی که ابزار دهانی و دندان مصنوعی می‌سازند همکاری نزدیک دارند تا مطمئن شوند طراحی و کیفیت پروتزها کاملاً مناسب هر بیمار است.

• اندودنتیست (متخصص درمان ریشه دندان)

قسمت داخلی دندان که توسط مینای سخت دندان و لایه داخلی دنتین محافظت می‌شود، زیر خط لثه قرار دارد و به آن پالپ می‌گویند. این قسمت نرم بوده و از بافت زنده و حساس تشکیل شده است و این همان قسمتی است که اندودنتیست‌ها روی آن تمرکز دارند.

پالپ دندان ممکن است بر اثر آسیب، تروما یا پوسیدگی صدمه دیده یا ملتهب شود، که در این صورت باید درمان یا برداشته شود. اگر بتوان آن را درمان و حفظ کرد، دندان در دهان بیمار زنده باقی می‌ماند. اما اگر نتوان آن را حفظ کرد، عصب‌کشی انجام می‌شود، که احتمالاً شایع‌ترین عمل انجام شده توسط اندودنتیست‌ها است.

• متخصص پاتولوژی

  متخصص پاتولوژی که همچنین به عنوان متخصص آسیب شناسی نیز شناخته می شود، پزشک متخصص در زمینه بررسی علل، ماهیت و اثرات بیماری ها است.

پاتولوژیست ها، مایعات و بافت‌های بدن را مورد مطالعه قرار داد، به پزشکان معالج در تشخیص وجود هر گونه مشکل پزشکی کمک کرده و تست های آزمایشگاهی مختلف را برای نظارت بر سلامت بیماران مبتلا به بیماری ‌های مزمن انجام می ‌دهند. علاوه بر این، یک متخصص پاتولوژی از سلول ها یا بافت ها برای معاینه و تشخیص خوش خیم یا بدخیم بودن انواع توده های سرطانی، نمونه برداری می کند.

• • تخصص رادیولوژی

  • پرتوشناسی یا رادیولوژی و گاهی تصویربرداری تشخیصی نام یک رشته از تخصص‌های پزشکی است که از پرتو ایکس و دیگر اقسام امواج و پرتوها برای تشخیص و درمان بیماری و حالات غیرطبیعی کمک می‌گیرد.
    در تمام اینها، هدف تشخیص بیماری یا حالات غیرطبیعی بدن به کمک روش‌های پیشرفته تصویری است. رادیولوژی از کلمه لاتین Radius به معنای پرتو مشتق شده‌است. رادیولوژی دربرگیرنده رشته‌های بسیاری است که بر مبنای کاربرد پرتوهای یون ساز برای تشخیص بیماری‌ها یا درمان آن‌ها می‌باشد.این رشته به صورت یک تخصص (دوره چهار ساله رزیدنتی) بعد از اتمام دوره پزشکی ارائه می‌گردد. ضمنا رشته رادیولوژی (پرتوشناسی تشخیصی)در مقطع کارشناسی نیز بصورت یک دوره چهارساله در دانشکده های پیراپزشکی ارائه می شود.

• • تخصص تشخیص بیماری های دهان و دندان

بیماری های دهان و تشخیص تخصصی در دندانپزشکی است که در آن به عوامل بروز بیماری ها ی بافت نرم وسخت دهان می پردازد .

بیماری های دهان و تشخیص در حد فاصل دندانپزشکی و پزشکی قرار گرفته است  و یکی از شاخه های تخصصی رشته دندانپزشکی می باشد  .
تخصص بیماری های دهان دارای یک تفاوت کلیدی  و اصلی بین جراحی دهان و فک و صورت است .
این رشته  در درجه اول تاکید فراوانی بر مداوای بیمار ”بدون عمل جراحی” دارد.

• تخصص دندانپزشکی کودکان

پزشکان متخصص در این شاخه، دوره تخصصی سه ساله دندانپزشکی کودکان را می‌گذرانند تا مهارت‌های لازم برای درمان مشکلات دهان و دندان کودکان را بدست آورند.

موسسات معتبر جهانی مثل آکادمی دندانپزشکی کودکان آمریکا (AAPD) توصیه می‌کنند اولین ویزیت دندانپزشکی نوزاد، شش ماه پس از رویش اولین دندان یا در سن یک سالگی با مراجعه به دندانپزشک متخصص کودکان صورت گیرد.

متخصصین دندانپزشکی اطفال، آموزش هایی به والدین در خصوص تمیز کردن دندان نوزاد، مسواک زدن و استفاده از نخ دندان ارائه می‌دهند. همچنین نکاتی در مورد تغذیه مناسب و مصرف برخی داروها مثل قطره آهن و مشاوره در مورد عادت‌های کودک مثل استفاده از پستانک یا مکیدن شست نیز به والدین ارائه می‌دهند.

جراحی مفصل گیجگاهی

مفصل فکی گیجگاهی ( TMJ ) یکی از نقاط فیزیولوژیک بدن انسان است که با بیمار شدن آن ممکن است دردهایی را در ناحیه فک و صورت و یا حتی کمر احساس کنید که هرگز متوجه منشا آن نباشید. گاها دلیل درد و رنج در ناحیه فک مشخص نمی شود. اما نکته جالب اینجاست که منشا اکثر این دردها در مفصل فکی گیجگاهی است.

این مفصل وظیفه جویدن و صحبت کردن را به عهده دارد و اگر دچار عارضه شود بسیار آزاردهنده و دردناک خواهد شد. تا زمانی که این مفصل به وظیفه خود عمل می کند متوجه اهمیت آن نیستیم اما به محض آنکه دچار درد و ناراحتی می شود دردسر عظیم و غیر قابل تحملی می شود.

موقعیت مفصل فکی گیجگاهی را به دیسکی تشبیه می کنیم که در بین سطوح مفصلی قرار داد و هنگام جویدن باعث کاهش اصطکاک در بین سطوح مفصلی و محافظت بافت های سخت استخوانی در مقابل فشارهای ایجاد شده می شود. موقعیت مفصل فکی گیجگاهی برای حفاظت و تنظیم سیستم های ارتوپدیک بدن نقش ویژه و مهمی دارد.

شاید برای عموم مردم قابل باور نباشد که وجود عارضه در این مفصل می تواند منجر به بروز کمر درد شود. برای مثال وقتی موقعیت فیزیولوژیک این مفصل به هم می خورد و به سمت جلو تمایل پیدا می کند، منجر به بروز مشکلاتی در ستون فقرات می شود و در نهایت بروز کمر دردی که نمی دانید منشا آن از کجاست.

اگر درد مداومی را در ناحیه ی نزدیک گوش، فک یا ماهیچه های اطراف صورت احساس می کنید و حرکات فک شما محدود شده و همراه با صدای کلیک یا تق تق است، ممکن است دچار سندرم مفصل گیجگاهی-فکی، Temporomandibular Disorders یا به اختصار TMD باشید.

بعضی اوقات افراد به اشتباه اصطلاح TMJ را برای اشاره به این اختلالات استفاده می کنند اما در حقیقت TMJ مخفف مفصل تمپورومندیبولار یا مفصل گیجگاهی-فکی است. بنابراین شما قطعاً TMJ دارید (در واقع دو عدد مفصل TMJ دارید) اما ممکن است TMD داشته باشید و یا نداشته باشید.
TMD به گروهی از اختلالات گفته می شود که با درد و اختلال عملکرد TMJ و یا عضلات اطراف آن مرتبط است.

تشخیص اینکه دقیقا چه چیزی باعث ایجاد این علائم می شود، همیشه آسان نیست اما خبر خوب این است که اکثر موارد TMD با درمان های خانگی و مراقبت درمان می شود.
بنابراین در صورتی که این نوع درمان ها پاسخگو نباشند، باید در مراحل بعد به دنبال درمان های تهاجمی مانند بریج و جراحی بود.

حرکات مفصل فکی گیجگاهی

حرکت فک پایین در داخل مفصل فکی گیجگاهی بوسیله 4 عضله کنترل می شود:

عضله تمپورال
عضله ماستر
عضله لترال تریگویید
عضله مدیال تریگویید

این چهار عضله کلیه حرکات باز و بسته کردن فک و حرکات جانبی فک را در درون مفصل فکی گیجگاهی ایجاد و کنترل می کنند.

علل درد فک و اختلال مفصل فکی گیجگاهی

علت ابتلا به اختلال TMJ در بسیاری از موارد مشخص نیست. آسیب دیدن فک یا مفصل فکی گیجگاهی نقش مهمی در بروز این اختلال دارد. عارضه‌های مختلفی وجود دارند که می‌توانند بر رشد مفصل فکی ـ گیجگاهی اثر بگذارند که از آن جمله می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• آرتریت
• ساییدگی مفصل
• عادت به دندان قروچه کردن یا روی هم فشار دادن دندان‌ها
• مشکلات ساختاری مادرزادی فک
• عاملهای مختلفی بر رشد و شکلگیری مفصل فکی ـ گیجگاهی اثر میگذارد، اما تاثیر آنها در بروز اختلال TMJ اثبات نشده است. این عاملها عبارتند از:
• استفاده از بریس و وسایل ارتودنسی
• حالات نامناسب صورت که باعث کشیدگی عضلات صورت و گردن میشود.
• استرس درازمدت
• تغذیه نامناسب
• بیخوابی.

علائم اختلال مفصل فکی گیجگاهی

علائم اختلال‌های TMJ به شدت و علت عارضه بستگی دارد. درد فک و عضلات اطراف شایع‌ترین علامت اختلال مفصل فکی ـ گیجگاهی است. این اختلال معمولاً با علائم زیر نیز همراه است:

• درد صورت یا گردن.
• خشکی عضلات فک.
• محدود شدن حرکت فک.
• قفل شدن فک.
• صدا دادن مفصل فکی گیجگاهی.
• انحراف فک، اختلال بایت (مال اکلوژن یا به خوبی روی هم قرار نگرفتن دندان‌های بالا و پایین)
• ممکن است علائم فقط در یک سمت صورت یا هر دو سمت بروز یابد.

عوامل خطر و علل سندروم گیجگاهی فکی

در ابتدا تصور می شد که اختلالات TMJ تنها به دلیل عدم هماهنگی یا عدم تراز دندان های فوقانی و تحتانی ایجاد میشود. اما امروزه متخصصان معتقدند که عوامل دیگری به جز عدم هماهنگی فک ها و دندان های بالا و پایین با هم میتوانند در شکل گیری این سندروم نقش داشته باشند.

برای مثال عوامل عاطفی و محیطی نیز در شکل گیری این بیماری نقش دارند.

مهمترین علل سندروم مفصل گیجگاهی فکی عبارتند از:

• وارد شدن ضربه یا تروما به فک یا مفصل
• عوامل روانشناختی مانند اضطراب، استرس یا افسردگی
• وضعیت قرار گیری نامناسب سر و گردن
• افزایش آگاهی و حساسیت در مورد درد
• برخی از جنسیت ها، قومیت ها یا نژادها بیشتر با این عارضه درگیرند. برای مثال اختلالات TMJ در زنان و قفقازی ها بیشتر از آفریقایی آمریکایی است

علاوه بر این بیماری مفصل گیجگاهی ممکن است ناشی از یک مشکل یا بیماری زمینه ای دیگر باشد. برخی از این بیماری ها که در شکل گیری اختلالات TMJ نقش دارند عبارتند از:

• اختلالات خود ایمنی مانند آرتریت روماتوئید
• فیبرومیالژیا
• آپنه خواب
• بیماری های دژنراتیو مفصل
• اضطراب یا سایر اختلالات روانپزشکی که منجر به گرفتگی مزمن فک یا دندان قروچه میشود
• مال اکلوژن دندان
• آنکیلوگلوزیا
• مشکلات ساختاری در بدو تولد

سندروم مفصل گیجگاهی فکی (TMJ) چگونه تشخیص داده می‌شود؟

پزشک با نگاهی به تاریخچه‌ی پزشکی بیمار و انجام یک معاینه‌ی فیزیکی نشانه‌های بیماری TMD را تشخیص می‌دهد. هیچ آزمون خاصی برای تشخیص TMD وجود ندارد. پزشک ممکن است بیمار را به یک متخصص دهان و فک و صورت، یک متخصص گوش و حلق و بینی یا یک متخصص دندانپزشکی در اختلالات فک برای تایید تشخیص بفرستد.

گاهی اوقات متخصص مراقبت‌های بهداشتی ممکن است MRI مفصل فک را برای تشخیص آسیب به غضروف مفصل فک و برای رفع سایر مشکلات پزشکی تجویز کند. بیماری‌ای که ممکن است علائم مشابهی با TMD داشته باشد، نورالژی تریمینال است. عصب سه شاخه، ضربه‌های عصبی را به مفصل فک تزریق می‌کند و هنگامی که تحریک شد، می‌تواند منجر به درد صورت شود.

سایر علل درد صورت و یا گردن شامل غدد لنفاوی متورم (غدد متورم)، آرتروز سلول عظیم، بیماری غدد بزاقی، گلو درد، عدم انجام درست ارتودنسی و یا دندان مصنوعی نامناسب می‌باشد.

جلوگیری از سندروم مفصل گیجگاهی فکی (TMJ)

نشانه‌های سندروم TMJ به طور نامنسجم به استرس و شیوه‌ی زندگی افراد مرتبط است. پیشگیری از نشانه‌های سندرم مفصل گیجگاهی فکی اغلب می‌تواند با استفاده از مراقبت از خود در خانه انجام شود، برخی از این مراقبت‌ها عبارت اند از:

• خوردن غذاهای نرم.
• پرهیز از مصرف زیاد آدامس.
• حفظ موقعیت مناسب.
• تمرین کاهش استرس و تکنیک‌های رسیدن به آرامش.
• استفاده از لوازم پلاستیکی دندان که توسط متخصصین مراقبت از فک توصیه می‌شود.
• استفاده از تجهیزات ایمنی مناسب برای جلوگیری از شکستگی فک و جابجایی آن به هنگام تمرین، کار و یا شرکت در ورزش.

درمان سندروم مفصل گیجگاهی فکی یا TMJ به چه صورت است؟ آیا داروی خانگی وجود دارد که تسکین درد TMJ را تضمین کند؟
علائم زیادی از اختلالات TMJ را می‌توان با درمان‌های خانگی یا کاهش استرس و تکنیک‌های آرام بخش رفع کرد. برخی از این درمان‌های خانگی شامل موارد زیر می‌باشند:

1. یخ و یا بسته‌های سرد جهت قرار دادن روی ناحیه‌ی مفصل
2. داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی بدون نسخه (OTC) مانند ایبوپروفن (Advil، Motrin) یا ناپروکسن (Aleve) و سایر داروهای ضد درد، از جمله آسپرین (Ecotrin) و استامینوفن (Tylenol)
3. خوردن غذاهای نرم و اجتناب از مصرف زیاد آدامس
4. ماساژ یا کشش ملایم عضلات فک و گردن (یک پزشک یا فیزیوتراپیست می‌تواند کشش‌های مناسبی را توصیه کند.)
5. تکنیک‌های آرامش بخش و مدیریت و کاهش استرس
6. برخی از اسانس‌های آرام بخش (مانند اسطوخودوس، بابونه، مرزنجوش شیرین و مریم گلی) ممکن است موجب تسکین موقت درد و ناراحتی TMJ شوند.

هنگامی که درمان‌های خانگی موثر نیستند، ممکن است لازم باشد گزینه‌های درمان پزشکی را در نظر بگیرید. اکثر این نوع درمان‌ها، TMD را درمان نمی‌کنند، اما می‌توانند موقتا و حتی طولانی‌تر، از علائم درد بکاهند. این موارد عبارت اند از:

1. تراشه دندانی (تراشه اکلوزال یا تثبیت کننده یا پرهیز از گاز گرفتن) یک ابزار دندانی است که در دهان قرار می‌گیرد که دندان‌ها را تراز نگه می‌دارد و مانع دندان قروچه می‌شود. شبیه محافظ دهان است و معمولا توسط یک متخصص فک تجویز و جاگذاری می‌شود.
2. یک پزشک متخصص می‌تواند برای آرام کردن عضلات فک از بوتاکس استفاده کند. اگرچه، این درمان TMD در حال حاضر مورد تایید FDA نیست.
3. فیزیوتراپی با تمرینات فک می‌تواند عضلات را تقویت کند، انعطاف پذیری و محدوده حرکت را بهبود بخشد.
4. در ایالاتی که ماریجوانای دارویی قانونی است، پزشک می‌تواند آن را برای کاهش درد شدید TMJ تجویز کند.
5. مدیریت زیست رفتاری (بیوفیدبک، درمان رفتاری شناختی [CBT]) می‌تواند به کاهش شدت درد کمک کند.
6. گاهی اوقات ممکن است طب سوزنی مفید باشد.
7. در موارد شدید، جراحی فک و یا جراحی دندان ممکن است ضروری باشد.
8. آرتروسکوپی TMJ یا آرتروسنتیسس (استخراج مایع درون مفصل با ایجاد یک سوراخ) یک روش کمی تهاجمی است که معمولا به صورت سرپایی برای بیمار انجام می‌شود. زمان بازیابی این روش حدودا یک هفته می‌باشد.
9. گاهی اوقات ممکن است لازم باشد کل مفصل جایگزین شود. به طور کلی برای این کار باید چند روز در بیمارستان بستری شد و زمان بهبودی جراحی 4 تا 6 هفته است.
10. برای درمان سندروم مفصل گیجگاهی فکی ممکن است از داروهای تجویزی زیر استفاده شود:

• آرام بخشهای عضلانی: متاکاسلون (اسکلاکسین)، سیکلوبنزاپرین (فلکسیریل)
• داروهای ضد التهابی: نابومیتون (رلفن)، ملوکسیکام (موبیک)، سلکوکسیب (Celebrex)
• تزریق استروئید: بکلومتازون (Qvar)
• داروهای ضد افسردگی سه حلقه‌ای: نورتریپتیلین (پامیلور)، آمیتریپتیلین (الاویل، اندپ) و دزیپرامین (نورپرمین)، ایمیپرامین (نورفرانیل، تیپرامین، توفرانیل)

• بنزودیازاپین‌ها: دیازپام (والیم)، کلونازپام (کلونوپین)، آلپرازولام (زاناکس)
• داروهای خواب آور: دوکزپین (سیلنور)
• داروهای درد عصبی: گاباپنتین (نورونتین)، توپیرامات (توپاماکس)، لوتیراستام (کپرا)، پرگابالین (لیریکا)
• داروهای ضد درد: هیدروکودون و استامینوفن (ویکودین، لرتاب)، اکسیکودون و استامینوفن (پرسوست)

پیش بینی درمان سندرم TMJ چیست؟

پیش بینی درمان سندروم TMJ به طور کلی خوب است. علل متعددی برای سندرم TMJ وجود دارد. اکثر مردم می‌توانند درد و ناراحتی را با مراقبت از خود و مراقبت‌های خانگی کنترل کنند.

عوارض طولانی مدت سندروم مفصل گیجگاهی فکی شامل درد مزمن صورت یا سردرد مزمن است. در شرایط وخیم، وقتی درد مزمن است یا اختلالات التهابی دیگری به همراه دارد، ممکن است درمان طولانی مدت ضروری باشد.

درمان سندروم مفصل گیجگاهی چیست ؟

اگر اختلالات مفصل گیجگاهی فکی در شما تشخیص داده شده است، درمان بلافاصله شروع می‌شود. متخصص ارتودنسی ممکن است به شما پیشنهاد دهد که از یک محافظ دهانی یا اسپلینت استفاده کنید که معمولاً از مواد آکریلیک سخت ساخته شده‌اند.

محافظ دهان موقعیت فک را برای از بین بردن علائمی مانند درد و ناراحتی ناشی از اختلالات مفصل گیجگاهی فکی، جابجا می‌کند. اگر درد زیادی دارید، متخصص ارتودنسی همچنین ممکن است داروهای ضد التهاب و ضد درد را تجویز کند تا تورم را کاهش دهند و درد را از بین ببرند.

متخصص ارتودنسی به بررسی وضعیت شما برای تعیین این که آیا روش‌های درمانی استفاده شده مؤثر است یا خیر ادامه خواهد داد.

اگر هیچ پیشرفتی در بهبود حین استفاده از محافظ دهان و داروهای تجویز شده نداشته باشید، گزینه‌های درمانی دیگری نیز وجود دارند که ممکن است مورد بررسی قرار گیرند.

برخی از بیماران بهبود قابل توجهی در وضعیت خود در هنگام تزریق کورتیکواستروئید به فک نشان می‌دهند. در موارد شدید، بیماران مبتلا به اختلالات مفصل گیجگاهی فکی ممکن است نیاز به عمل جراحی داشته باشند، اما عمل جراحی به طور کلی به عنوان آخرین راه حل برای درمان اختلالات مفصل گیجگاهی فکی توصیه می‌شود.

آیا درمان خانگی برای آن وجود دارد ؟

بسیاری از نشانه ها هستند که اثبات کرده اند می توان از درمان های خانگی برای این سندروم استفاده کرد که درمان های خانگی ارائه شده در زیر بخشی از آن ها می باشند:

• قرار دادن یک پک یخ یا خنک در قسمت مفصل
• مصرف داروهای ضد التهاب و غیر استروئیدی شامل ایبوپروفن ، ناپروکسن و دیگر مسکن ها مثل آسپیرین و استامینوفن .
• خوردن غذا های نرم و اجتناب از جویدن آدامس
• ماساژ و کشش آرام عضلات گردن که باید حتما توسط درمانگر انجام شود .
• تکنیک های ریلکسیشن و مدیریت کاهش استرس
• استفاده از روغن های ضروری مثل لاوندر که می تواند درد و ناراحتی این قسمت را در کوتاه مدت از بین ببرد .
• برای درمان این سندروم حتما باید استفاده از داروهای تجویز شده را جدی بگیرید . بیشتر درمان های خانگی برای درمان مناسب نیستند ، بلکه می توانند درد را در کوتاه مدت از بین ببرند .

درمان های پزشکی نیز شامل موارد زیر است :

اسپلینت دندان که در طول آن یک وسیله را درون دهان قرار می دهند که از سایش دندان ها روی هم جلوگیری می کند و گاردهای دهانی که معمولا تجویز می شود .

متخصص می تواند از بوتاکس نیز برای بهبود مفصل فک شما استفاده کند که البته سازمان سلامت و بهداشت جهانی آن را تایید نمی کند .
فیزیک درمانی که در آن تمریناتی برای کشش ، افزایش انعطاف و تقویت عضلات داده می شود .

مدیریت زیستی رفتاری که می تواند رفتار درمانی و ذهن رفتاری کند و شدت درد را بکاهد .
طب سوزنی نیز در بعضی موارد کمک کننده خواهد بود .

در بعضی از موارد باید فک و یا دندان را جراحی کنند که ریکاوری آن حدودا یک هفته طول می کشد .
گاهی اوقات نیز جراحی به گونه ای است که مفصل را باید به طور کامل جابجا کرد که در این شرایط، به مدت چند روز در بیمارستان می مانند و ریکاوری آن بین 4 تا 6 هفته است .

مشاوره دادن :در طی مشاوره ممکن است درمانگر به این موضوع پی ببرد که فرد به دلیل فشارهای روانی با مشکل ساییدن دندان ها مواجه است که می تواند با جلسات مشاوره آن را برطرف سازد .

ورزش فک

اثر ورزش درمانی بر میزان باز کردن دهان برای بیمارانی که دچار جابجایی و دررفتگی دیسک مفصل فکی گیجگاهی هستند، بیشتر از اثر استفاده از محافظ دهانی است.

نرمش شل کردن عضلات فک

زبان را روی سقف دهان، پشت دندان‌های قدامی بالا بگذارید. همان طور که اجازه می‌دهید، دندان‌ها از هم دور شود، عضلات فک را شل کنید.

حرکت ماهی طلایی (باز کردن جزئی دهان)

زبان را روی سقف دهان بگذارید و یک انگشت را روی گوش، در محل قرارگیری مفصل فکی گیجگاهی بگذارید. انگشتهای وسط یا اشاره را روی چانه بگذارید. فک پایین را تا نیمه باز کنید و سپس ببندید.

در این حالت باید مقاومت مختصری را حس کنید، اما نباید دچار درد شوید. روش دیگر انجام حرکت این است که همان طور که فک را تا نیمه پایین میبرید و دوباره میبندید، یک انگشت را روی هر مفصل فکی گیجگاهی بگذارید. این تمرین را هر روز، شش نوبت و در هر نوبت، شش بار انجام دهید.

حرکت ماهی طلایی (باز کردن کامل دهان)

زبان را روی سقف دهان بگذارید و یک انگشت را روی مفصل TMJ و انگشت دیگر را روی چانه بگذارید. فک پایین را کاملاً باز کنید و بعد ببندید.

روش دیگر این است که همان طور که دهان را کاملاً باز میکنید و میبندید، یک انگشت را روی هر مفصل TMJ بگذارید. این تمرین را هر روز، شش نوبت و در هر نوبت، شش بار انجام دهید.

منقبض کردن چانه

شانه ها را عقب بدهید، قفسه سینه را بالا بیاورید، پشت بدن را صاف کنید و حالتی مانند غبغب ایجاد کنید. این وضعیت را سه ثانیه حفظ کنید. حرکت را ده بار تکرار کنید.

باز کردن دهان در مقابل مقاومت

انگشت شست را زیر چانه بگذارید. دهان را به آرامی و با غلبه بر فشار رو به بالای انگشت شست روی چانه باز کنید. این وضعیت را سه تا شش ثانیه حفظ کنید و بعد دهان را به آرامی ببندید.

بستن دهان در مقابل مقاومت

چانه را بین دو انگشت شست و اشاره یک دست فشار دهید. همان طور که فشار ملایمی را به چانه وارد میکنید، دهان را ببندید. این حرکت عضلات مسئول جویدن را تقویت میکند.

بالا بردن زبان

زبان را روی سقف دهان بگذارید و دهان را به آرامی ببندید و باز کنید.

حرکت افقی فک

وسیلهای نیم سانتیمتری مانند چند دپرسور زبان، را بین دندانهای قدامی بگذارید و فک را به آرامی از راست به چپ و بالعکس حرکت دهید. هر زمان که انجام دادن حرکت برایتان آسانتر شد، تعداد دپرسورها را افزایش دهید تا ضخامت شیء بین دندانها بیشتر شود.

حرکت رو به جلوی فک

وسیلهای نیم سانتی متری را بین دندانهای جلو بگذارید. فک پایین را جلو بیاورید تا دندانهای پایین جلوتر از دندانهای بالا قرار بگیرد. هر زمان که حرکت برایتان آسان شد، ضخامت شیء بین دندانها را افزایش دهید.

جراحی لب و انواع آن

آیا به داشتن لب‌هایی جذاب‌تر و برجسته‌تر فکر کرده‌اید؟ جراحی لب یکی از محبوب‌ترین و پرطرفدارترین روش‌های زیبایی در دنیای امروز است.

این نوع جراحی می‌تواند ظاهر لب‌ها را تغییر دهد و چهره شما را جوان‌تر و دلنشین‌تر نشان دهد. در این وبلاگ، قصد داریم به بررسی انواع جراحی‌های لب، تکنیک‌های مدرن و مد روز بپردازیم. بیایید شروع کنیم!

لب یکی از مهم ترین اعضای صورت است که نقش مهمی در زیبا سازی چهره شما دارد، به همین دلیل افرادی که لب های بسیار نازک یا حتی لب های حجیم دارند به دنبال ایجاد تغییراتی جهت بهبود زیبایی لب های خود هستند.

جراحی زیبایی لب یکی از اقداماتی است که افراد جهت تغییر شکل ظاهری لب ها، از بین بردن خطوط اطراف لب ها، حجیم کردن و حتی نازک کردن آن ها و… در نظر می گیرند.

روش های جراحی زیبایی لب متنوع هستند و بر اساس تغییر مورد نظر، ایجاد زاویه، حجیم سازی و رفع نواقص لب به کار می رود در زیر به برخی از مهمترین روش ها اشاره شده است:

 لیفت لب: جذابیت در یک لبخند

لیفت لب یکی از روش‌های محبوب جراحی لب است که برای بالا بردن لب بالایی استفاده می‌شود. در این روش، بخشی از پوست زیر بینی برداشته می‌شود تا لب‌ها بالاتر بروند و حالتی جوان‌تر و جذاب‌تر پیدا کنند. این روش مناسب افرادی است که لب‌های باریک دارند یا می‌خواهند دندان‌هایشان هنگام لبخند بیشتر دیده شود.

پزشک پس از معاینه و بررسی تمام شرایط درباره انواع لیفت‌ لب و اثربخشی آنها بر روی چهره شما توضیح خواهد داد. لیفت لب جز جراحی های زیبایی هستند که کمترین عوارض جانبی و خطر را به همراه دارند. این نوع جراحی زیبایی در مطب هم انجام می ‌شوند و در اکثر موارد با بی‌حسی موضعی می توان جراحی را انجام داد. ممکن است جراحی لیفت سانترال لب انجام شود. در این صورت پزشک از بیهوشی استفاده خواهد کرد.

فیلر لب

فیلر لب یکی از روش‌های جایگزین برای افرادی است که قصد دارند بدون جراحی، لب‌های خود را حجیم‌تر کنند. بیشتر فیلر‌ها از کلاژن (Collagen) یا هیالورونیک اسید (Hyaluronic Acid) ساخته شده اند که مستقیم به لب تزریق می‌شود و حجم و اندازه‌ی آن را افزایش می‌دهد.

کلاژن به صورت خالص به لب تزریق می‌شود که باعث حجم دادن به آن می‌شود، در حالی که هیالورونیک اسید نه فقط لب را پر می‌کند، بلکه آب را نیز در داخل لب گیر می‌اندازد تا لب حالتی طبیعی به خود بگیرد زیرا حالت هیدروفیل یا آبدوست دارد .

فیلر لب یک روش غیرجراحی است که به وسیله تزریق مواد پرکننده مانند هیالورونیک اسید انجام می‌شود. این روش مناسب افرادی است که به دنبال افزایش حجم موقت لب‌ها هستند. فیلرها نتایج فوری دارند و می‌توانند فرم لب‌ها را به طور دقیق تغییر دهند.

تکنیک‌های جدید تزریق فیلر لب:
– لیفت لب روسی:لب‌ها به صورت گرد و برجسته تزریق می‌شوند تا حالت عروسکی پیدا کنند.
-تزریق هیبریدی:ترکیبی از فیلر و چربی بدن برای نتایج طبیعی‌تر و ماندگارتر.

 ایمپلنت لب

ایمپلنت لب یک روش جراحی است که در آن ایمپلنت‌های کوچک و نرم به داخل لب‌ها قرار می‌گیرند. این روش برای افرادی مناسب است که به دنبال نتیجه‌ای دائمی‌تر هستند و نمی‌خواهند هر چند ماه یک‌بار فیلر تزریق کنند.

ایمپلنت از تهاجمی ترین روش پروتز محسوب می شود و دوام طولانی تری دارد. در این روش ماده بیولوژیکی یا مصنوعی به صورت تکه های کوچک در یک یا دو لب شما قرار داده می شود. ایمپلنت اندازه های متفاوتی دارد که بسته به درخواست شما برای میزان افزایش حجم و برجستگی به کار برده می شود.

مواد بیولوژیکی معمولاً شامل کلاژن یا چربی است که از قسمت های بدن فرد از جمله ران، شکم یا باسن گرفته می شود. پزشکان به دلیل تهاجمی بودن جراحی پروتز لب از بافت فلپ لب در ایمپلنت اجتناب می کنند.

همچنین استفاده از مواد مصنوعی در ایمپلنت احتمال واکنش بدن به صورت آلرژیک را افزایش می دهد. ایمپلنت دارای دو جنس سیلیکونی و پلی تترافلوئورواتیلن می باشد که هر دو ایمنی لازم برای جراحی را دارند اما نتایج آزمایشات نشان دهنده این است که نوع دوم ایمپلنت با بدن سازگاری بهتری دارد. این جنس ایمپلنت نرم تر و صاف تر بوده و برای جراحی بهتر فشرده می شود

.

 لیپ بلشینگ

لیپ بلاش لب به معنای تغییر رنگ لب است. افراد مختلف از نظر رنگ، اندازه و شکل متفاوت است. بعضی افراد لب کمرنگی دارند و از این کمرنگ بودن احساس نارضایتی می کنند. برای رفع این مشکل می توانید رنگ لب های خود را تغییر دهید.

بیشتر افراد برای رفع کمرنگ بودن لب خود کارکشن انجام می دهند. مراجعینی که دارای لب های تیره تری هستند انتظار لبی با رنگ ملایمتر دارند. روش هایی مثل میکروبلیدینگ ابرو که بسیار پرطرفدار بوده کم کم جایگزین پیدا می کنند.

همچنین برای بقیه اجزا صورت هم روش های نوینی جایگزین شده است
اگر به دنبال تغییر رنگ طبیعی لب‌ها هستید، لیپ بلشینگ گزینه مناسبی است. این تکنیک شامل تتو کردن رنگ‌های طبیعی بر روی لب‌ها است تا حالتی نرم و طبیعی به آنها بدهد. این روش باعث می‌شود لب‌ها همیشه رنگ‌پذیر و زیبا به نظر برسند.م

 حذف فیلر لب

گاهی اوقات افراد از ظاهر فیلر لب‌هایشان راضی نیستند یا احساس می‌کنند لب‌هایشان بیش از حد پر شده است. در این موارد، حذف فیلر لب با استفاده از آنزیم هیالورونیداز انجام می‌شود که فیلر را به سرعت حل می‌کند و به لب‌ها حالت طبیعی خود را بازمی‌گرداند.م

مزایای حذف فیلر لب:

امکان اصلاح سریع ظاهر
بازگشت به حالت طبیعی لب‌ها
بدون درد و عوارض جانبی جدی

 جدیدترین مدها در جراحی لب: لیفت لب روسی و برزیلی

این روزها، لیفت لب روسی و لیفت لب برزیلی دو مد جدید در جراحی لب هستند. در لیفت لب روسی، تمرکز بر برجستگی و گرد بودن مرکز لب‌ها است، در حالی که در لیفت لب برزیلی، لب‌ها به گونه‌ای بالا برده می‌شوند که دندان‌ها بیشتر دیده شوند.

چه کسانی مناسب این روش‌ها هستند؟

– افرادی که به دنبال ظاهری جذاب‌تر و برجسته‌تر هستند
– کسانی که می‌خواهند لب‌هایشان حالت عروسکی و طبیعی داشته باشد
– افرادی که به دنبال تغییر ظاهر لبخندشان هستند

تکنیک یا مدل ژل لب روسی چیست؟

مدل ژل لب روسی از عروسک‌های تودرتوی روسی و شکل منحصر به فرد لب های آن ها الگو گرفته است. در این مدل با تزریق ژل یا دیگر پرکننده ها (فیلر های لب) به مرکز و وسط لب ها و افزایش حجم این قسمت شکل خاصی به لب ها می دهند. در حالی که قسمت های کناری لب ها در حالت عادی خود و متناسب با خطوط اطراف لب هستند.

در مدل ژل لب روسی، ژل به مرکز و وسط لبها تزریق می شود در حالی که قسمت های کناری لب حالت عادی خود را دارند.

ژل لب روسی برای چه افرادی مناسب است؟

اگر به دنبال بهبود ظاهر لب و لیفت لب های خود هستید و هدف شما افزایش لبه های بیرونی لب ها (تزریق ژل به اطراف و بیرون لب ها) نیست پس تزریق ژل لب روسی به شما پیشنهاد می شود.

بیشتر بخوانیم

معایب جراحی لب

جراحی زیبایی لب معمولاً نتایج خوبی دارد، اما مانند هر عمل جراحی دیگری، معایب و خطراتی نیز دارد. این معایب شامل موارد زیر است:عوارض جانبی و مشکلات پوستی: ممکن است بعد از جراحی، تورم، کبودی و درد رخ دهد

. در بعضی موارد، قرمزی و حساسیت به مواد تزریق‌شده نیز مشاهده می‌شود.عدم تقارن: یکی از مشکلات رایج جراحی لب، عدم تقارن در شکل لب‌هاست. حتی با تجربه‌ترین جراحان نیز نمی‌توانند تضمین کنند که لب‌ها کاملاً متقارن باشند.

نتایج موقتی: در روش‌هایی مانند تزریق فیلر لب، نتایج معمولاً موقتی هستند و پس از چند ماه نیاز به تزریق مجدد دارند.عفونت: هر جراحی خطر عفونت را به همراه دارد، مخصوصاً اگر بهداشت مناسب رعایت نشود.

حساسیت و آلرژی: برخی افراد ممکن است به مواد استفاده‌شده در جراحی یا تزریق فیلر حساسیت نشان دهند، که می‌تواند باعث التهاب یا مشکلات جدی‌تر شود.

احساس غیرطبیعی: برخی افراد ممکن است پس از جراحی، احساس کنند که لب‌هایشان غیرطبیعی است یا حس لب‌ها کاهش پیدا کرده است.اگر علاقه‌مند به مطالعه بیشتر هستید، می‌توانید به منابعی مثل Duke Health یا University of Chicago Plastic Surgery مراجعه کنید.

نتیجه‌گیری

جراحی لب می‌تواند یک تغییر بزرگ در ظاهر شما ایجاد کند و باعث افزایش اعتماد به نفس شما شود. از روش‌های غیرجراحی مانند فیلر تا تکنیک‌های دائمی مانند ایمپلنت، هر کدام از این روش‌ها می‌توانند به نیازهای مختلف شما پاسخ دهند. قبل از انتخاب هر نوع روش، حتماً با یک پزشک متخصص مشورت کنید تا بهترین گزینه را بر اساس شرایط و اهداف خود پیدا کنید

جراحی لاغری چیست و انواع روش های آن

انواع عمل لاغری چیست؟ انواع متداول جراحی کاهش وزن شامل بای پس معده، اسلیو معده، باندینگ معده، بالون معده، بوتاکس معده و انحراف بیلیوپانکراس است. همچنین روش‌های پیکرتراشی شامل آبدومینوپلاستی، لیپوساکشن، لیپوماتیک و کول اسکالپتینگ می‌شود.

انواع عمل لاغری مزایای قابل توجهی مانند کاهش وزن طولانی مدت و بهبود شرایط سلامتی مرتبط با چاقی را ارائه می‌دهند. با این حال، خطرات و عوارض جانبی هم به همراه دارند. مناسب بودن هر روش به عواملی مانند BMI یا شاخص توده بدنی، شرایط فیزیکی و تشخیص پزشک بستگی دارد.

جراحی لاغری، که به عنوان جراحی چاقی یا باریاتریک نیز شناخته می‌شود، به افرادی که با چاقی شدید دست‌وپنجه نرم می‌کنند، کمک می‌کند تا وزن خود را به طرز قابل توجهی کاهش دهند. این جراحی برای بیمارانی توصیه می‌شود که رژیم غذایی و ورزش نتوانسته‌اند به اندازه کافی موثر واقع شوند و چاقی آنها باعث مشکلات جدی سلامتی شده است.ا

محاسبه شاخص توده بدنی

شاخص توده بدنی (BMI) = مجذور قد / وزن (به کیلوگرم)در فرمول شاخص توده بدنی، وزن بر حسب کیلوگرم، بر مجذور قد (قد به توان 2) تقسیم می شود و عدد به دست آمده، نشانگر توده وزنی بدن شما است.۱۶ تیر ۱۴۰۳

انواع جراحی‌های لاغری

1. بای‌پس معده (Gastric Bypass)

بای پس معده، نوعی جراحی کاهش وزن است که شامل ایجاد یک کیسه کوچک از معده و اتصال کیسه تازه ایجاد شده به طور مستقیم به روده کوچک است. پس از بای پس معده، غذای بلعیده شده به داخل این کیسه کوچک معده و سپس مستقیماً به روده کوچک می‌رود و در نتیجه قسمت اعظم معده و قسمت اول روده کوچک شما را دور می‌زند.۱۲ اکتبر ۲۰۲۲

– یکی از رایج‌ترین روش‌های جراحی لاغری است.
– در این روش، معده به دو قسمت کوچک و بزرگ تقسیم می‌شود و قسمت کوچکتر به روده کوچک متصل می‌شود.
– مزایا:کاهش سریع وزن، بهبود سریع بیماری‌های مرتبط با چاقی.
– معایب: نیاز به تغییرات شدید در رژیم غذایی، احتمال کمبود ویتامین‌ها و مواد مغذی.

2. اسلیو معده (Gastric Sleeve)

تعریف ساده: عمل اسلیو معده چیست؟جراحی اسلیو معده نوعی عمل رایج برای کوچک کردن معده است. در این عمل حدوداً ۷۰ تا ۸۰ درصد از حجم معده در افرادی که دارای اضافه وزن شدید یا چاقی مفرط هستند برداشته می‌شود. به عبارتی، بعد از این عمل تنها ۲۰ تا ۳۰ درصد از معده اولیه در حفره شکم باقی می‌ماند.

– در این روش، بخش بزرگی از معده برداشته می‌شود و معده به شکل یک لوله باریک (اسلیو) تبدیل می‌شود.
– مزایا:حجم غذای مصرفی کاهش می‌یابد، هورمون‌های اشتها کاهش می‌یابند.
– معایب:غیرقابل برگشت بودن، خطر نشت محتویات معده.

3. باندینگ معده (Gastric Banding)

باندینگ معده یا گذاشتن حلقه در معده و دور معده یک روش جراحی است که در آن یک نوار قابل تنظیم در اطراف قسمت بالایی معده قرار می‌گیرد تا کیسه کوچکتری ایجاد شود. این کار مصرف غذا را محدود می‌کند و باعث کاهش وزن می‌شود

– در این روش، یک باند قابل تنظیم دور قسمت بالایی معده قرار می‌گیرد تا اندازه آن کاهش یابد.
– مزایا: قابل تنظیم و برگشت‌پذیر، خطر کمتر عوارض جراحی.
– معایب: کاهش وزن کمتر نسبت به روش‌های دیگر، نیاز به تنظیمات منظم باند.

4. بالون معده (Gastric Balloon)

روش‌های جراحی برای درمان چاقی است. در این روش یک کیسهٔ سیلیکونی و نرم (بالون معده)، از راه دهان وارد معده شده و با تزریق نرمال سالین یا هوا به داخل آن متسع می‌گردد. بالون در واقع حجمی از معده را اشغال نموده و مانع پرخوری فرد و در نتیجه کاهش وزن وی می‌شود. بعد از ۶ ماه که فرد به رژیم غذایی مناسب خود عادت کرد، بالون به روش آندوسکوپی خارج می‌گردد.

– یک بالون سیلیکونی به داخل معده قرار داده می‌شود و با محلول پر می‌شود تا فضای معده را کاهش دهد.
– مزایا: روش غیرتهاجمی، بدون نیاز به برش.
– معایب: مناسب برای کاهش وزن متوسط، ممکن است باعث ناراحتی معده شود. 

بوتاکس معده چیست و آیا واقعا باعث لاغری سریع می شود؟

این روزها با افزایش میزان چاقی در میان افراد جامعه، روش های نوین زیادی برای درمان آن نیز روی کار آمده اند. یکی از این روش ها تزریق بوتاکس معده است. در این صفحه همه چیز درباره این روش را توضیح داده و نشان می دهیم که چرا این روش هنوز روش موثر و سالمی برای کاهش وزن نیست.

بوتاکس معده چیست؟

بوتاکس معده (Stomach Botox) یک روش جدید کاهش وزن است که با روش آندوسکوپی انجام می شود. در این روش سمی موسوم به بوتولنیوم به عضلات معده تزریق می شود. اینکار باعث کاهش انقباضات عضلات معده شده و زمان تخلیه غذا از معده را به طولانی می کند. در نتیجه بیمار زود سیر می شود، میزان گرسنگی کاهش میباد و به مرور زمان کاهش وزن اندکی رخ می دهد. لازم به ذکر است که این درمان جزء عمل های لاغری نیست . کلا یک روش موقت است. عمل لاغری تعریف دیگری دارد و مکانیزم کاهش وزن آن بسیار موثرتر و متفاوت تر است.

بوتاکس معده برای چه افرادی مناسب است؟

برخی از افراد که دارای اضافه وزن زیاد یا چاقی هستند می توانند با کمک بوتاکس معده تا حدی وزن کم کنند. با این حال برخی شرایط وجود دارند که در صورت دارا بودن آن ها کاندید بهتری برای این درمان خواهید بود:

• با ورزش کردن و پیروی از انواع رژیم لاغری تاکنون وزن کم نکرده اید
• مشکل و بیماری مرتبط با معده مانند زخم معده و ورم معده ندارید
• شاخص توده بدنی بین ۲۵ تا ۳۰ دارید.

چرا شاخص توده بدنی مناسب برای بوتاکس معده باید زیر ۴۰ باشد؟

زیرا میزان کاهش وزن با این روش کم است حال آنکه افراد با شاخص توده بدنی بالای ۴۰ به قدری اضافه وزن دارند که Botox تنها مقدار کمی از آن را کاهش می دهد. افرادی که شاخص توده بدنی بالای ۳۵ و بالای ۴۰ دارند میبایست با کمک یک جراح لاغری خوب اقدام به کاهش وزن کنند.

خطرات و عوارض بوتاکس معده چیست؟

خود بوتاکس به عنوان یک درمان بسیار کاربردی سال هاست که در پزشکی مورد استفاده قرار می گیرد اما در خصوص تزریق آن به معده هنوز مطالعات زیادی انجام نشده و روشی نسبتا جدید است که واقعا هنوز امتحان خود را پس نداده است. بطور کلی اگر Botox به منظور زیبایی یا مسائل درمان توسط یک متخصص آموزش دیده، برای افراد مناسب، در دوز مناسب و به روش اصولی تزریق شود می تواند مشکلات زیادی را برطرف کند و هیچ عارضه ای هم در پی نداشته باشد. در خصوص تزریق آن به معده نیز اگر متخصص آموزش دیده و با تجربه باشد می توان انتظار داشت خطرات آن کمتر شود.

مزایا:

– کاهش وزن پایدار:بیماران معمولاً 50-70 درصد از وزن اضافی خود را طی یک سال کاهش می‌دهند.
– بهبود بیماری‌ها: کاهش خطر ابتلا به دیابت نوع 2، فشار خون بالا و مشکلات قلبی.
– بهبود کیفیت زندگی:افزایش انرژی، کاهش درد مفاصل و بهبود سلامت روان.

معایب:

– خطر عوارض جراحی:مانند عفونت، نشت از محل جراحی و لخته شدن خون.
– نیاز به تغییرات در سبک زندگی: بیماران باید رژیم غذایی خاصی را رعایت کنند و فعالیت‌های بدنی را افزایش دهند.
– خطر کمبود مواد مغذی:ممکن است بیمار دچار کمبود ویتامین‌ها و مواد معدنی شود و نیاز به مکمل‌ها داشته باشد.

چه کسانی کاندیدای مناسب جراحی لاغری هستند؟
– افراد با شاخص توده بدنی (BMI)بالای 40.
– افرادی کهBMI بین 35 تا 40 دارند و از بیماری‌های مرتبط با چاقی رنج می‌برند (مانند دیابت نوع 2 یا فشار خون بالا).
– بیمارانی که تلاش‌های مکرر برای کاهش وزن با رژیم غذایی و ورزش ناموفق بوده است.

بیشتر بخوانیم:

مراقبت‌های پس از جراحی
– رژیم غذایی:شروع با مایعات و سپس غذاهای نرم، تا زمانی که معده بتواند غذاهای جامد را تحمل کند.

– مکمل‌های ویتامینی:مصرف ویتامین‌های B12، آهن و کلسیم به دلیل کاهش جذب مواد مغذی.
– فعالیت بدنی: افزایش تدریجی فعالیت بدنی برای حفظ کاهش وزن و بهبود سلامت عمومی. 

نتیجه‌گیری

جراحی لاغری می‌تواند یک **راه‌حل موثر و پایدار** برای کاهش وزن و بهبود سلامتی باشد، اما نیاز به تغییرات عمده در سبک زندگی و پیروی از مراقبت‌های پزشکی پس از جراحی دارد. مشورت با یک پزشک متخصص و درک کامل از مزایا و معایب این جراحی، گام‌های اساسی برای تصمیم‌گیری بهتر هستند.

اگر قصد انجام جراحی لاغری را دارید، بهتر است قبل از تصمیم‌گیری با پزشک متخصص خود مشورت کنید و یک برنامه جامع شامل رژیم غذایی، ورزش و مشاوره روانشناسی را در نظر بگیرید.

جراحی زیبایی گوش

اتوپلاستی یا جراحی زیبایی گوش ، روشی است که در آن سایز و حالت گوش ها تغییر می یابد. نتایج عمل جراحی تغییر شکل گوش تا حد زیادی به تغییرات مورد نظر وابسته است؛

به هر حال این روش ها به طور کل موجب افزایش اعتماد به نفس و رفع مشکل گوش بزرگ ، مخصوصا در کودکان و نوجوانان می شود. اگر گوش ها برجسته و بیرون زده باشند، با بخیه زدن غضروف می توان لاله ی گوش را صاف و به سر نزدیک تر کرد.

اگر یکی از گوش ها نسبت به دیگری بالاتر قرار گرفته باشد، توسط عمل زیبایی گوش می توان آن ها را نسبت به هم متقارن کرد.

گوش هایی که بیش از حد بزرگ هستند را نیز می توان توسط جراحی پلاستیک گوش به تنهایی و یا به همراه سایر عمل های جراحی مربوط به گوش به اندازه ی متناسب درآورد.

درمان درد گوش ناشی از جراحی زیبایی گوش معمولا با قرص های مسکن کنترل می شود.
اتوپلاستی به هر گونه اصلاح گوش اشاره دارد که شامل برداشتن و یا تغییر شکل غضروف تشکیل دهنده گوش است. این اصلاحات عبارتند از:

• ترمیم و کوچک کردن لاله گوش
• خواباندن گوش
• تغییر شکل گوش
• بازسازی ساختار گوش

ترمیم و کوچک کردن لاله گوش

عمل جراحی لاله گوش برای ترمیم “شکاف” لاله گوش پاره شده، حذف اسکار کلوئید (اسکار ضخیم) و یا کاهش حجم و یا بیرون‌زدگی لاله گوش انجام می‌شود.

اکثر عمل‌های جراحی لاله گوش در مطب جراح و تحت بی‌حسی موضعی و یا در رابطه با سایر جراحی‌های مربوط به صورت در اتاق عمل انجام می‌شود.

شکاف لاله گوش معمولاً با یک عمل ” زِد پلاستی” برای اصلاح ظاهر اسکار انجام می‌شود. در این عمل، شکاف قبلی در محل پیرسینگ گوش بسته شده و لاله گوش دوباره سوراخ می‌شود.

در این عمل، معمولاً اسکارهای کلوئیدی برداشته شده و برای جلوگیری از تشکیل مجدد آن‌ها یک پانسمان فشاری در محل به مدت چند هفته اِعمال می‌شود. تکنیک‌های دیگری نیز برای درمان اسکار اولیه گوش وجود دارد.

کوچک کردن لاله گوش و یا برگرداندن گوش (سیت‌بک) با ایجاد برش‌های جراحی و ترمیم مجدد بافت گوش طبق آناتومی خاص و نوع دفورمیتی گوش بیمار انجام می‌شود.

جراحی ترمیم و کوچک کردن لاله گوش معمولاً تحت پوشش بیمه قرار نمی‌گیرد، زیرا به عنوان یک عمل جراحی زیبایی محسوب می‌شود.

جراحی خواباندن و تغییر شکل گوش

جراحی خواباندن گوش که اتوپلاستی نیز نامیده می‌شود، شامل رفع بیرون‌زدگی گوش است و در برخی موارد ممکن است همراه با کاهش اندازه گوش باشد.

جراح در این عمل، گوش‌ها را با تغییر شکل بافت حمایتی و نگهدارنده، به سر نزدیک‌تر می‌کند. این عمل جراحی در صورتی انجام می‌شود که بیمار احساس می‌کند گوش‌هایش بیش از حد از طرفین سر بیرون زده و یا فرم ظاهری آن‌ها غیر معمول و یا نامطلوب است.

اتوپلاستی (جراحی زیبایی گوش) یک عمل رایج برای مردان و زنان و همچنین کودکانی است که اغلب به دلیل بیرون‌زدگی گوش‌های خود در مدرسه مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند.

انجام این جراحی از سن 5 یا 6 سالگی به بعد مناسب است. جراحی خواباندن گوش برجسته معمولاً به صورت سرپایی و با تزریق آرام‌بخش یا بی‌حسی موضعی انجام می‌شود.

این روش در صورتی که با یکی دیگر روش‌های جراحی بینی (مانند جراحی زیبایی بینی) ترکیب شود، می‌تواند تحت بی‌هوشی عمومی یا تزریق وریدی آرام بخش (IV) انجام گیرد.

پس از این جراحی بیمار باید نوعی پانسمان به نام هدبند را به مدت چند روز برای گوش‌های خود استفاده کند.

شما ممکن است روزهای اول بعد از جراحی، مقداری ناراحتی خفیف را تجربه کنید، اما این درد به راحتی با داروهای مسکن برطرف می‌گردد.

معمولاً در عرض 10 تا 20 روز بعد از عمل جراحی، شکل ظاهری گوش‌های شما ” طبیعی ” خواهد شد.

ممکن است برای محافظت از گوش‌های خود به مدت یک هفته بعد از عمل از هدبند استفاده کنید. همچنین باید برای حدود یک ماه از انجام ورزش‌های پربرخورد اجتناب کنید.

خواباندن گوش بدون برش جراحی

اتوپلاستی (عمل زیبایی گوش) بدون برش جراحی یک عمل جراحی زیبایی است که در آن گوش‌های بیرون زده بدون نیاز به برش و تنها با استفاده از بخیه به عقب خوابانده می‌شود.

در این روش برای تثبیت و تغییر شکل دادن بافت حمایتی گوش، از بخیه برای نزدیک کردن گوش‌ به سر استفاده می‌شود.

البته تمام افراد متقاضی مناسبی برای خواباندن گوش برجسته بدون برش جراحی نیستند و در طی مشاوره اولیه با جراح، بهترین روش برای بیمار تعیین می‌گردد.

این روش با استفاده از بخیه‌هایی انجام می‌شود که از درون غضروف گوش عبور کرده و به سطح پوست متصل می‌شود. جراح این بخیه‌ها را به دقت برای شکل دادن به خطوط کانتور غضروف و عقب کشیدن گوش انجام می‌دهد.

این جراحی اغلب با تزریق آرام‌بخش و در نیمه‌هشیاری بیمار انجام می‌شود.

بیمار باید تا زمان مراجعه یک هفته پس از عمل از پانسمان هدبند استفاده کند. انجام این روش از سن 5 یا 6 سالگی به بعد جایز است.

معمولاً در طی یک یا دو هفته بعد گوش‌ها ظاهر”عادی” خود را باز خواهد یافت. به بیمار توصیه می‌شود تا برای محافظت از گوش‌های خود از هدبند استفاده کرده و برای حدود یک ماه از انجام ورزش‌های پربرخورد اجتناب کند.

خواباندن گوش نوزادان

جراح ممکن است برای نوزادانی که با گوش بیرون‌زده متولد می‌شوند، با جراحی قادر به اصلاح دائمی گوش در دوران نوزادی نباشد. اما با این روش می‌توان از جراحی آینده اجتناب کرد.

احتمال موفقیت این روش در نوزادان 0-4 هفته بیشتر است، اگر چه تا سن 2/3 ماهگی نیز می‌توان برای آن اقدام کرد.

خواباندن گوش نوزاد با استفاده از یک چسب جراحی ملایم و نواربندی آن برای تغییر حالت پشت گوش و اصلاح غضروف گوش انجام می‌شود.

از آنجا که غضروف نوزاد نرم و قابل انعطاف است، با این روش می‌توان آن را به طور دائمی اصلاح کرد. این شکل‌پذیری گوش به دلیل خاصیت ارتجاعی غضروف و ناشی از تأثیرات هورمون‌های مادر است که در طی ماه‌های اول زندگی کاهش می‌یابد.

مراحل روند نواربندی گوش با مراجعات منظم در طی چند هفته برای نوزاد قابل تحمل می‌شود. این روند به طور کلی بدون درد است، اما نیازمند شکیبایی و تداوم درمان به صورت تدریجی است.

اقدام برای عمل زیبایی گوش

چنانچه به طور مادرزادی دارای گوش های بیش از بزرگ و یا کوچکی هستید.

• مشکلات مادرزادی گوش

1. میکروتیا: گوش در زمان تولد خیلی کوچک است و به میزان کافی رشد نکرده است.
2. ماکروتیا: گوش های خیلی بزرگ که با صورت تناسب ندارد.
   گوش های موسوم به ویلدرموت : در این گوش ها به جای اینکه گوش به سمت بیرون انحنا داشته باشد به سمت داخل یعنی به سمت سر دارای انحنا است.
3. گوش استال: در این گوش ها تا خوردگی و یا جمع شدگی شدید به صورت کاملا غیر طبیعی وجود دارد.
4. وجود شکاف در گوش: این شکاف معمولادر قسمت لاله گوش بوده و به صورت فرو رفتگی نمایان شده است.
5. گوش کاگوت:این بیماران در زمان تولد از لاله گوش در ساختمان گوش برخوردار نیستند.
6. گوش مخفی: قسمت فوقانی انحنای گوش در درون سر جای گیری کرده است.
7. گوش کوسمان:این گوش ها به گوش های علامت سوالی معروف هستند و در بخش لاله گوش یک فاصله مشخصی تا جمجمه وجود دارد و انحنای گوش به سمت بیرون است .
8. گوش لوله ایی: در این حالت گوش ها به طرف جلو لوله ای شکل شده اند و دهلیز خارجی گوش بسته می باشد. در بعضی از بیماران در قسمت خارجی پشت گوش غضروف به اندازه کافی ایجاد نشده و گوش فاقد پوست است.

• چنانچه اندازه و محل قرارگیری گوش های شما با سرتان متناسب نیست.
• چنانچه گوش هایتان بیرون زده و برجسته است.
• چنانچه دچار آسیبی شده اید که در شکل گوش های شما تاثیر گذاشته است.
  عمل جراحی زیبایی گوش یا اتوپلاستی می تواند باعث بهبود شکل، موقعیت و تقارن گوش ها شود.

این عمل جراحی می تواند نقص هایی که در هنگام تولد در ساختار گوش وجود داشته، مثل بزرگ بودن بیش از حد گوش ها را اصلاح کند و همچنین می تواند شکل نامتناسب گوش و بد شکلی ایجاد شده در اثر جراحت را درمان کند.

آیا این عمل برای من مناسب است؟

جراحی گوش یک عمل بسیار فردی است و شما باید این عمل را با نظر خودتان انجام دهید نه به خاطر تمایل فردی دیگر یا برای شبیه شدن به یک تصویر فرضی ایده‌آل.

• کودکانی که کاندیدهای مناسبی برای جراحی گوش هستند عبارتند از:
• کودکان سالم، بدون بیماری‌های تهدید کننده حیات یا عفونت مزمن درمان نشده گوش.
• دارای حداقل ۵ سال سن یا هنگامی که غضروف گوش کودک به اندازه کافی پایدار است که بتوان آن را اصلاح نمود.
• دارای حس همکاری بوده و دستورات را به خوبی انجام دهد.
• توانایی بیان احساسات خود را داشته و هنگام بحث در مورد جراحی، اعتراضی نداشته باشد.

بالغین و نوجوانانی که کاندید مناسب جراحی گوش هستند عبارتند از:

• افراد سالمی که بیماری‌های تهدید کننده حیات یا شرایط طبی که ترمیم زخم را مختل می‌نمایند، نداشته باشند.
• افراد غیر سیگاری.
• افراد با نگرش مثبت که در ذهن خود اهداف مشخصی برای جراحی گوش دارند.

مراحل انجام اتوپلاستی

بیهوشی
این عمل با بی حسی موضعی و یا بیهوشی عمومی انجام می شودقبل از انجام جراحی در این را بطه با بیمار صحبت خواهد شد.

برش جراحی
با توجه به اقداماتی که قرار است روی گوش انجام شود برش های جراحی ایجاد خواهد شد.روش به کاربرده شده کاملا به جراح بستگی دارد زیرا پیش از انجام جراحی تمامی فاکتور های جراحی بررسی شده است.

اما در این جراحی برش ها معمولا در قسمت پشت گوش انجام می شود و یا اگر برش در قسمت جلوی گوش نیاز باشد در چین های گوش به وجود آمده تا بعد از جراحی پنهان شود.

بعد از جدا شدن پوست از غضروف زیر، جراح به غضروف های گوش دسترسی پیدا کرده و می تواند اقدامات لازم روی گوش را انجام دهد.

حال اگر ناهنجاری های گوش در قسمت در میزان و ضخامت غضروف ها باشد جراح به اندازه لازم از آنها برداشته تا گوش به حالت طبیعی اصلاح شود . در صورتی که نیازی به برداشتن غضروف و یا پوست اضافی نیست جراح با زدن بخیه های دائمی حالت غضروف را به حالت طبیعی تبدیل کرده و برجستگی در نمای روبه رو را از بین می برد.

بستن شکاف های جراحی
بعد از اینکه جراح از متقارن بودن هر دو گوش اطمینان پیدا کرد با بخیه های قابل جذب و یا غیر قابل جذب برش ها بسته شده و پانسمان به دور سر بسته می شود.

مزایای عمل جراحی زیبایی گوش

1. با انجام این جراحی می توان بسیاری از نقص های گوش را برطرف کرد.
2. این عمل ایمن بوده و خطری بیمار را تهدید نمی کند.
3. با انجام این جراحی فرد نسبت به ظاهر خود رضایت بیشتری کسب کرده و میزان اعتماد به نفس در وی افزایش پیدا میکند.
4. شکاف های به وجود آمده درجراحی خیلی عمیق نبوده و وضوح دیده نمی شود.

برخی از بیماری های گوش که با جراحی درمان می شوند :

• ماستوئیدیت

ماستوئید استخوانی در واقع پشت مجرای گوش خارجی قرار گرفته و شامل زائده ماستوئید ، حفره ماستوئید و سلول های هوایی ماستوئید می شود.
بهتر است بدانید که این نوع بیماری باعث التهاب عفونی مخاط مفروش کننده سلول های ماستوئید می شود و از آن جا که این سلول ها به طور مستقیم و غیره مستقیم با فضای گوش میانی در ارتباط است در اثر عفونت گوش میانی ایجاد می شود.

• کلستئاتوم

کلستئاتوم در واقع تجمع توده کراتینی در داخل گوش میانی یا حفرات ماستوئید است و در اثر خوردگی استخوان باعث صدمه به گوش می شود.
از علائم این نوع بیماری گوش می توان به ترشحات بدبو و زننده در گوش اشاره کرد.

• اتواسکلروز

این نوع بیماری با سخت شدن استخوانچه گوش همراه است و معمولا استخوانچه رکابی گوش میانی را درگیر می کند.
از شایع ترین علت های کم شنوایی در افراد بالغ بیماری اتواسکلروز می باشد.
تنها راه درمان این نوع بیماری های جراحی می باشد که فرد باید به یک فوق تخصص گوش خوب مراجعه کند.

اقدامات پیش از جراحی گوش

• پیش از انجام جراحی نباید داروهایی مانند آسپرین و یا ضد التهابی مانند ایبو پروفن استفاده کنید زیرا باعث می شود خون رقیق شده و احتمال خونریزی در حین جراحی بیشتر می شود.
• بهتر است از متخصص گوش ، حلق بینی خود لیست داروهایی که نباید پیش از جراحی گوش استفاده کنید مطلع شوید. زیرا هر دارویی ممکن است روی گردش خون تاثیراتی بگذارد و جراحی را با مشکل روبه رو سازد.
• یک هفته پیش از جراحی زیبایی گوش سیگار و قلیون نکشید زیرا دخانیات باعث کم شدن اکسیژن در عروق خونی شما می شود و جراحی را مشکل می کند به طور کل هیچ گونه دخانیات را پیش از جراحی مصرف نکیند.
• در صورتی که شما دارای سابقه بیماری خاصی هستید حتما آنها را با پزشک خود درمیان بگذارید تمام سوابق درمانی می تواند به جراح در جراحی گوش کمک کند.
• در صورتی که پزشک برای شما داروی خاصی را تجویز می کند تا پیش از جراحی مصرف کنید،آنها را به صورت صحیح مصرف کنید.معمولا این داروها آنتی بیوتیک های خوراکی و یا پماد های خاص می باشد.
• نیمه شب پیش از جراحی گوش مواد غذایی سبک مصرف کنید و روز عمل ناشتا به بیمارستان بروید .
• می توانید پیش از جراحی به حمام بروید تا در صورتی که استحمام بعد از جراحی مشکل بود به حمام نیازی نباشد.

مراقبت‌های پس از جراحی اتوپلاستی

• ممکن است بیمار برای یک شب در بیمارستان بستری شود؛ این مورد در بین بیماران کودک بسیار شایع‌تر است.
• تا دو هفته پس از جراحی، فرد باید به پشت خوابیده تا مانع ایجاد فشار بر گوش‌ها شود. در این بازه، غضروف مکان خود را تثبیت کرده و از استحکام بیشتری برخوردار می‌شود.
• انجام فعالیت‌های سنگین، اعم از ورزشی و یا کاری تا دو هفته ممنوع است.
• زخم‌ها و بخیه‌ها نیازمند رسیدگی و ضدعفونی کردن هستند، نیاز است تا بخیه‌ها مرتب شستشو داده شوند.
• در هفته اول نیاز است تا با استفاده از هدبند، از گوش‌ها مراقبت کرد. پس از دو الی سه ساعت استفاده، می‌تواند اندکی به گوش‌ها استراحت داد و سپس مجدد از هدبند استفاده کرد.
• از هفته دوم پس از عمل، استفاده از هدبند مختص شب ها بوده و نیاز نیست تا بیمار در تمام طول روز از هدبند استفاده کند.
• خون‌مردگی و تورم در محل جراحی موضوعی طبیعی بوده که ممکن است اتفاق بیافتد. در صورت بروز این موضوع، جای نگرانی نیست.

مدت زمان جراحی زیبایی گوش

عمل اتوپلاستی چیزی در حدود ۱ الی ۲ ساعت زمان خواهد برد. هر چند، عوامل متعددی می‌توانند بر مدت زمان جراحی تاثیرگذار باشند.

میزان اصلاحاتی که نیاز است بر ساختار گوش اعمال شود، نیاز به برداشت غضروف از دنده‌ها وجود دارد یا خیر و عوامل متعدد دیگر می‌توانند زمان جراحی اتوپلاستی را کاهش و یا افزایش دهند.

دوره بهبودی جراحی اتوپلاستی

بعد از انجام عمل به منظور کاهش تورم گوش، سر بیمار به مدت چند روز پانسمان می‌شود. علاوه بر این داروهای مسکن برای کاهش درد بیمار تجویز می‌گردد.

جراح درخصوص مدت پانسمان و اقداماتی که بیمار باید هنگام خواب انجام دهد، با وی صحبت خواهد کرد. معمولاً سر بیمار به مدت 3 روز پانسمان می‌گردد.

زمانی که پانسمان برداشته می‌شود، جراح نوعی هدبند به بیمار می‌دهد که به مدت 2 تا 3 هفته به منظور تسریع روند بهبودی باید از آن استفاده کند.

اگر پزشک در روند جراحی از بخیه‌های کشیدنی استفاده کند، یک هفته بعد از انجام جراحی بخیه‌ها باید برداشته شوند.زخم‌های جراحی گوش با گذشت زمان ناپدید می‌شوند.

بیشتر افراد بالغ 5 روز بعد از انجام عمل جراحی می‌توانند به سر کار خود بازگردند. کودکان می‌توانند یک هفته بعد از جراحی به مدرسه برگردند، اما باید فعالیت‌های خود را تا زمان بهبودی کامل کاهش دهند.

آیا جراحی اتوپلاستی بی‌خطر است؟

همه عمل‌های جراحی خطرهای مخصوص به خود را دارند. عوارض عمل اتوپلاستی عبارتند از:

1. درد
2. تورم
3. خونریزی
4. عفونت
5. ماندگاری جای زخم (عموماً قابل مشاهده نیست)
6. بی‌حسی موقتی ناحیه گوش
7. عدم تقارن و یا همشکلی گوش‌ها (به ندرت)

بیشتر بخوانیم

پروتز گونه

استخوان‌های گونه بزرگ و قوی از دیرباز نشانه زیبایی بوده‌اند. وقتی که استخوان‌های گونه فرد مشخص و تفکیک شده نیست، صورت او نامتناسب بوده و حالت داینامیک خود را از دست می‌دهد.

با افزایش سن، بافت‌های روی استخوان گونه شل می‌شوند و باعث می‌شوند که گونه‌ها تخت‌تر و نامشخص‌تر به نظر برسند.

شکل صورت شما و تعادل بین اجزای آن به اسکلت صورت و بافت نرم روی آن بستگی دارد. فقدان تناسب زیبایی د ر اجزای صورت به رشد ناکافی بافت‌ها نسبت داده شده که می‌تواند با کاشت پروتزهای صورت اصلاح شود.

پروتز گونه می‌توانند به تنهایی انجام شود اما غالباً این عمل همراه با عمل‌های زیبایی دیگر انجام می‌شود تا هارمونی جامع صورت حاصل شود. عمل جراحی برجسته‌سازی گونه غالباً همراه با عمل زیبایی پلک، لیفت قسمت پایین صورت و لیفت قسمت میانی صورت و لیفت گردن انجام می‌شود.

انواع پروتز گونه

سه شکل عمومی پروتز گونه وجود دارد:
زیر گونه: در این روش، به شکلی طراحی می‌شود که حداکثر برجسته‌سازی را در قسمت‌های فرورفته گونه در کنار بینی و زیر چشم ایجاد کند.
کنار گونه: در این روش جراحی پزشکی، ناحیه استخوان گونه بیمار برجسته شده و پرتر به نظر می‌رسد.
زیر گونه ترکیبی: در این روش همه قسمت میانی صورت به وسیله کاشت پروتزهای کناری و پروتز زیر گونه برجسته می‌شود.

جنس پروتز گونه

بعضی از پروتزها مثل پروتزهای ساخته شده از جنس سیلیکون را می توان بعدها جدا کرد. پروتزهای دیگر با بافت طبیعی استخوان ادغام می شوند و بخشی از ساختار گونه را تشکیل می دهند.

بهترین روش برای پروتز گونه استفاده از توع سیلیکونی آن است. سیلیکون برای چندین دهه در بدن و در دستگاه های جراحی و پزشکی متعدد مورد استفاده قرار گرفته اند.

وقتی سیلیکون روی استخوان قرار گیرد، مثل استخوان به نظر می رسد. یکی از بزرگترین مزایای استفاده از پروتز گونه سیلیکونی این است که این نوع پروتز نرم است و با آناتومی اندام های زیرین به خوبی سازگار می شود و هیچ گاه احساس نمی کنید لبه تیزی دارد.

شاید بزرگترین مزیت استفاده از پروتزهای گونه سیلیکونی این باشد که در صورت نیاز به تعویض یا جدا کردن ، به راحتی می توان این کارها را در این نوع پروتز گونه انجام دهد.

بعضی از پروتزها از جنس پلی اتیلن متخلخل هستند و در صورتی که نیاز به جدا کردن یا تعویض این نوع پروتزها باشد، به مشکلات بزرگی خواهید خورد.
یکی از مشکلات دیگر پروتزهای سفت این است که آنها با بافت بوجود آورنده به خوبی سازگار نمی شوند و احتمال بوجود آمدن برآمدگی زیاد است.

افزایش حجم گونه ها

هدف از افزایش حجم گونه ها؛ برجسته کردن، لیفت و بالا کشیدن محل گونه ها می باشد. برخی از افراد بر اثر افزایش سن دچار افتادگی و یا کاهش حجم گونه ها می شوند.
اما برخی دیگر هرگز از میزان برجستگی گونه های خود راضی نبوده و از یک دست بودن صورت خود اظهار ناراحتی می کنند.

روش هایی برای افزایش حجم گونه ها

انتقال یا پیوند چربی (این چربی از بافت بدن خود بیمار تهیه می شود) به ناحیه مورد نظر و یا استفاده از ایمپلنت ها از جمله روش هایی برای افزایش حجم گونه ها می باشند. تزریق فیلر نیز روشی غیر جراحی برای دست یافتن به گونه های برجسته تر است.

آیا شما کاندید مناسبی برای پروتز گونه هستید؟

اگر گونه های شما بصورت طبیعی برجستگی را ندارد، یا اگر حجم گونه های خود را در اثر افزایش سن از دست داده اید، کاندید مناسبی برای جراحی پروتز گونه به حساب می آیید.

ممکن است شما قبلا جهت افزایش برجستگی گونه های خود از روش های موقتی (تزریق ژل یا چربی) استفاده کرده، و اکنون برای رسیدن به این هدف در جستجوی روشی دائمی باشید. همانند سایر اعمال جراحی زیبایی، سلامت کامل جسمی و ذهنی ضروری است.

جراحی پروتز گونه میتواند به تنهایی یا در همراهی با سایر جراحی های زیبایی صورت انجام شود. بیهوشی ارجح برای جراحی پروتز گونه بیهوشی عمومی است.

پروتزهای متنوعی از نظر شکل، اندازه و جنس وجود دارد که بر اساس آناتومی صورت شما و تغییرات مورد نظر انتخاب میشود. پروتزها از طریق برش کوچکی که معمولا در دهان داده میشود در روی استخوان گونه قرار داده شده و ثابت میگردد.

در مواردی که جراحی پروتز گونه در همراهی با جراحی زیبایی پلک پایین انجام میشود، میتوان پروتز را از طریق برش پوستی کوچکی که به منظور جراحی پلک داده شده است در محل مورد نظر قرار داد.

جراحی در عرض حدود یک ساعت به پایان میرسد. در پایان عمل در اطراف گونه چسب ضد حساسیت زده میشود. این چسب پس از یک هفته برداشته شده و نیاز به تعویض دوره ای ندارد.

کاشت گونه به روش پروتز

در عمل کاشت گونه به روش «پروتز» از پروتزهایی استفاده می‌شود که از بافت سخت ساخته می‌شوند و از بافت استخوان کمی نرم‌تر هستند. شکل و سایز این پروتزها به توجه به فرم و اندازه‌ی صورت از فردی به فرد دیگر متفاوت است.

اگر فردی فقط خواهان برجستگی گونه باشد از پروتزی که فقط این قسمت را پوشش می‌دهد استفاده می‌کند. اما اگر فرد با توجه به شرایطی که دارد نیازمند پُرشدن استخوان کف چشم و گودی پلک پایین هم باشد، شکل و اندازه‌ی پروتز انتخابی متفاوت است.

در روش کاشت گونه به روش پروتز، به فرد بیهوشی عمومی داده می‌شود و پس از آن پزشک متخصص برای قرار دادن پروتز، ناحیه‌ی داخلی گونه از بین دندان‌ها و لپ را برش می‌دهد و سپس پروتز را روی استخوان گونه قرار داده و با پیچ ثابت نگه می‌دارد.

در عمل جراحی کاشت گونه به روش پروتز از بخیه‌های جذبی استفاده می‌شود و به‌دلیل ماندگاری دائمی این روش نیازی به تعویض پروتزها نیست.

مگر اینکه بدن نسبت به آنها واکنش نشان دهد یا جراحی استریل نباشد و پروتز قبل از جایگذاری در محلول آنتی‌بیوتیک قرار داده نشود. در این صورت ممکن است عفونت رخ دهد و پزشک مجبور شود پروتز را خارج کند.

زمان بهبودی لازم برای جراحی پروتز گونه

اغلب بیماران می توانند در عرض یک هفته پس از جراحی پروتز گونه به سرکار برگردند و فعالیت های روزمره خود را از سربگیرند و در عرض سه تا چهارهفته پس از جراحی زیبایی گونه می توانن ورزش و فعالیت های سنگین را از سر بگیرند.

تا دو هفته پس از جراحی زیبایی گونه کمی کبودی و ورم قابل مشاهده است.

با این حال، با استفاده از کمپرس یخ و کمی آرایش در قسمت میانی صورت، می توان آنها را به حداقل رساند.

در طول دوره بهبودی بعد از جراحی پروتز گونه تمامی داروهای مسکن و آنتی بیوتیک ها را برطبق تجویز پزشک مصرف کنید تا درد و ناراحتی را کاهش دهید و از عفونت جلوگیری کنید.

اگر چه بخیه ها در عرض چند هفته حل می شوند و نیازی نیست که توسط پزشک باز شوند، هنوز باید برای مراقبت های بعدی به پزشک مراجعه کنید تا نتایج بدست آمده و روند بهبودی شما ارزیابی شود.

پس از اتمام دوره بهبودی اولیه جراحی پروتز گونه، در عرض چندین هفته نتایج نهایی به تدریج نمایان تر می شوند.

شش ماه پس از جراحی زیبایی پروتز گونه، گونه های شما پرتر و متقارن تر می شود و پوست شما سفت می شود. هیچ جای زخمی قابل مشاهده نیست و صورت شما ظاهر طبیعی و جوانی خواهد داشت.

مراقبت های قبل از پروتز گونه

• لطفا 2 هفته قبل از جراحی مصرف هر نوع آسپرین و داروهای مشابه را قطع کنید. همچنین مصرف ویتامین E را قبل از عمل جراحی متوقف کنید. قبل از جراحی میتوانید برای از بین بردن درد از تیلنول استفاده کنید.

اگر درد غیر قابل قبول است، لطفاً با دکتر خود تماس بگیرید.

• برای اولین معاینه بعد از عمل جراحی، یک وقت معاینه برای 5-7 روز پس از جراحی بگیرید.
• روز قبل از جراحی شروع به مصرف آنتی بیوتیک نمایید و صبح روز عمل، آنتی بیوتیک خود را مصرف نکنید، مگر این که به شما دستور داده شود. اگر شما مستعد ابتلا به عفونت های مخمری دورهای هستید یا این عفونت ها را دارید، لطفاً به پزشک اطلاع دهید تا داروهای مناسب برای شما تجویز یا توصیه شوند.
• به یاد داشته باشید: اگر قرار است عمل شما با بیهوشی عمومی یا بیهوشی ملایم درون رگی انجام شود، روز قبل از عمل جراحی بعد از نیمه شب هیچ چیزی نخورید یا ننوشید – این شامل آب نیز میشود.
• قبل از جراحی، صورت خود را به طور کامل با یک صابون ضد باکتری پاکسازی کنید.

مراقبت های بعد از پروتز گونه

• بیمار می تواند 48 ساعت پس از عمل و پس از اینکه زخم ها نسبت به نفوذ آب مقاوم تر شدند استحمام نماید.
• باید از قرار گرفتن در معرض مستقیم آفتاب و برنزه کردن به شیوه های طبیعی یا مصنوعی حداقل به مدت یکسال پرهیز کند.
• در صورتی که بنا به هر دلیلی برای فرد قرارگیری در معرض آفتاب غیر قابل اجتناب است ، باید حتما از کرم های ضد آفتاب قوی استفاده کند.
• در هنگام استحمام حتما یک همراه در کنارتان حضور داشته باشد تا پایداری وضعیت شما را کنترل نماید.
• فرد باید این نکته را در نظر داشته باشد که در زمان استحمام از برخورد فشار آب به صورت مستقیم به زخم ها پیشگیری نماید.
• افراد پس از عمل کاشت پروتز گونه ، می بایست حداقل به مدت ۴ الی ۶ هفته از شنا کردن و همینطور قرار گرفتن در وان خودداری نمایند.
• زخم ها باید متناوبا و به صورت روزانه جهت پیشگیری از بروز عفونت تمیز شوند.

سایر مراقبت های ضروری بعد از عمل کاشت پروتز گونه

• چنانچه جهت کاشت پروتز گونه ، در داخل دهان برش ایجاد شده باشد بیمار باید از دهان شویه به صورت مرتب و در بازه های زمانی ۳ الی ۴ ساعته به ویژه پس از صرف غذا استفاده نماید.
• افراد باید پس از عمل در رعایت صحیح بهداشت دهان و دندان بسیار دقت نمایند.
• پس از یک هفته و برداشت بخیه ها می تواند از مواد آرایشی استفاده نماید ، البته در پایان روز حتما باید صورت خود را از هر گونه مواد آرایشی پاک نماید.
• لازم به ذکر است در صورتی که از بخیه های غیر جذبی استفاده شده باشد عموما بعد از 5 الی 7 روز و بر اساس نظر جراح بخیه ها برداشته می شوند.
• فرد جهت تسریع روند ترمیم زخم ها و کاهش کبودی می تواند از کمپرس سرد در گونه ها استفاده نماید.
• افراد می بایست به مدت حداقل ۶ هفته الی 2 ماه پس از عمل ، از خوابیدن به روی صورت پرهیز نمایند و موقع خواب سر خود را بالاتر از دیگر اندام های بدن قرار دهند.
• داروهای تجویز شده باید در ساعات معین و مطابق دستور به مصرف برسند.
• بعد از عمل باید تا 24 ساعت فقط مایعات مورد مصرف قرار گیرند و پس از ان حتما باید از غذاهای نرم استفاده شود.
• افراد باید به مدت 6 الی 8 هفته پس از جراحی از خوردن غذاهای سفت اجتناب نمایند.
• لازم به ذکر است که چنانچه از بخیه های جذبی استفاده شده باشد این بخیه ها تدریجا و به خودی خود جذب می شوند.
• بعد از جراحی ، دقت در مسواک زدن و عدم ایجاد فشار یا آسیب به ناحیه داخلی دهان بسیار مهم می باشد.

بیشتر بخوانیم

مزایا

برجسته‌سازی گونه روشی است که با حداقل طول دوره بهبودی، تغییرات چشمگیر و البته طبیعی در صورت شما ایجاد می‌کند.

در عمل برجسته‌سازی گونه، ناهمواری‌های قسمت میانی صورت برطرف شده، حجم ازدست‌رفته گونه بازگشته، ابعاد صورت و گونه‌ها تغییر کرده، تناسب بین اجزای صورت بهبود یافته و تناسب کلی در صورت ایجاد می‌شود.

بسیاری از متقاضیان برجسته‌سازی گونه، خانم هستند زیرا استخوان برجسته گونه نشانه زیبایی زنانه آنها محسوب می‌شود. همچنین مردان نیز می‌توانند از مزایای انجام برجسته‌سازی گونه بهره برده تا صورتی متناسب‌تر و چاق‌تر پیدا کنند.

خطرات احتمالی

مانند همه عمل‌های جراحی دیگر این عمل نیز ممکن است با خطراتی همراه باشد. به هر حال، عوارض به ندرت اتفاق می‌افتند.

کبودی ایجادشده پس از دو هفته بهبود می‌یابد و خونریزی شدید به ندرت اتفاق می‌افتد. بروز عفونت نیز بسیار نادر است (کمتر از ۰٫۵ درصد) که با مصرف یک دوره آنتی‌بیوتیک برطرف می‌شود.

در مدت کوتاهی پس از انجام عمل جراحی کاشت گونه ممکن است پروتز گونه جابجا شود که با پیشگیری از وارد آمدن فشار بر گونه در هنگام خوابیدن، ماساژ دادن صورت و حرکات سنگین صورت می‌توان از وقوع این عارضه پیشگیری کرد.

ممکن است احساس شما در اطراف گونه تغییر یابد که معمولاً ۶ تا ۱۲ هفته پس از عمل به حالت عادی خود بازمی‌گردد.